امیر خامنه عکاس خبری
یکی از مقولات مهم جامعه پر سرعت امروز ما بی‌شک بحث «زمان» است، تا آنجا که در مواردی دقایق و حتی لحظه‌ها بر عملکرد مالی یک مجموعه تاثیری کلیدی و بسزا داشته و یک «ثانیه» غفلت، چه بسا ضرری هنگفت و غیرقابل جبران را برای کارتلی اقتصادی و عظیم به ارمغان بیاورد. اهمیت موضوع طرح شده بر هیچ کس پوشیده نیست و به عنوان یک مثال بسیار ساده و دم دستی می‌توانیم چراغ راهنمایی‌های سر چهارراه‌ها را به یاد آوریم و بار‌ها و بارهایی را که پشت چراغ قرمز، فرمان اتومبیل خود را در مشت فشرده و همچون قهرمانان مسابقات فرمول ۲ مترصد اجازه عبور و سبز شدن چراغ، همراه با تایمر نصب شده روی آن، ثانیه‌ها را معکوس شمرده‌ایم. در بحث اخلاقی نیز زمان معنای خاص خود را دارد و اینجاست که مفهومی چون «وقت‌شناسی» بار ارزشی پیدا می‌کند. آدم وقت‌شناس از دیرباز
به طور خودکار متصف به سجایای اخلاقی دیگری چون مسئولیت پذیری و خوش قولی بوده و جالب اینجاست در جامعه مدرن امروز ما که هر فرد دست کم یه ساعت به مچ دستش بسته و گوشی تلفن همراه و تبلت و لپ‌تاپش نیز در اعلام وقت و ساعت دقیق در هر ثانیه از شبانه روز به یاری‌اش آمده‌اند، این صفت بارز و پسندیده را کمتر و کمتر مشاهده می‌کنیم. این میان در باب وقت نشناسی برخی آدم‌ها (یا در واقع اکثرشان!) حتی کار تا بررسی ژنتیکی افراد هم بالا گرفته است، به این صورت که گروهی از کار‌شناسان بعد از اِعمال آزمایشاتی به این نتیجه رسیده‌اند وقت‌شناسی از صفاتی است که به ارث می‌رسد. فارغ از مباحث علمی، به نظر می‌رسد عمده کسانی که به شغل (یا هر موضوع دیگری که با آن مواجه هستند) خود علاقمند بوده و از آن لذت می‌برند همیشه سعی می‌کنند سر وقت در محل کار خود حاضر شده و هیچ بهانه‌ای از جمله ترافیک و پنچری و آتش‌سوزی هم نمی‌تواند مانع وقت شناسی این افراد شود. اما نکته‌ای که موجبات نوشتن این سطور را باعث شد مورد ناخوشایندی است که این روز‌ها در مراسم رسمی مختلف باب شده و آن چیزی نیست جز در نظر گرفتن تایمی ۳۰ دقیقه‌ای (به شکل پیش فرض!) برای تاخیر مهمانان، از سوی برگزارکنندگان. به عنوان مثال وقتی با برنامه‌ریزان مراسم فوق برای هماهنگی جهت فرستادن عکاس روزنامه هم کلام می‌شویم علناً می‌گویند: «ما در دعوتنامه‌ها ساعت مراسم را ۱۰ اعلام کرده‌ایم و احتمالا مهمان‌ها تا ساعت ۳۰/۱۰ خواهند آمد، پس شما هم ۳۰/۱۰ تشریف بیاورید!» و به این صورت مراسم ساعت ۱۱ رسمیت پیدا می‌کند و معمولاً نیز یک بهانه تکراری برای این تاخیر‌ها وجود دارد از جمله: استاد فلانی تشریف نیاورده‌اند و شروع جلسه بی‌احترامی به ایشان است و اِلی آخر! اما اینجا یک سوال مهم مطرح می‌شود و آن اینکه پس احترام کسانی که به احترام خود و کار خود و جناب استاد رأس ساعت ۱۰ در محل مراسم حاضر شده‌اند چه می‌شود؟ این سوالی است که دوستان عاقبت‌اندیش و مبدع «تایم تاخیر» باید به آن جواب دهند هرچند که بعید است پاسخ قابل قبولی در چنته داشته باشند.