|  حجت‌الاسلام قرائتی|

نقش قلم از نقش زبان‏‏‏، شمشير، درهم و دينار، شهرت و فرزند بيشتر است. زيرا قلم تجربه قرن‌ها را به‌هم منتقل مي‌كند و فرهنگ را رشد مي‌دهد. افراد را با قلم مي‌توان خواب يا بيدار كرد. ملتي را مي‌توان با قلم، عزيز يا ذليل كرد. قلم يك فرياد ساكت است. قلم سند رسمي است. قلم گزارشگر تاريخ است.
 سوگند به قلم، نشانه فرهنگ و تمدن است. تكيه بر قلم‏، تكيه بر سند و استدلال است. رابطه با قلم رابطه با علم است. در ميان تمام صداها، سه صدا امتياز دارد: صداي قلم دانشمندان، صداي پاي مجاهدان، صداي چرخ ريسندگان. آري امتي عزيز است که علم و قدرت و اقتصادش پويا باشد و اگر امروز بخواهيم اين سه صدا را نقل كنيم، بايد بگويم: صداي چاپخانه‏، توپخانه و صداي كارخانه، يعني قدرت علمي، نظامي و اقتصادي.
  قلم‌ها و نوشته‌ها، حافظ علومند. در حديث مي‌خوانيم: (قيدوا العلم بالكتابه)
 خداوند به مال و قدرت و شمشير، سوگند ياد نكرده ولي به قلم و نوشته سوگند ياد كرده است...(و القلم و ما يسطرون)
  هر قلم و نوشته‌اي كه وسيله رشد و تكامل باشد‏، ارزش دارد و قابل‌سوگند است.
 ابزار كار فرهنگي- كه همان قلم است
- قداست دارد.
برش‌هايي از كتاب
 «قرآن و متوليان فرهنگي»