| مرضيه اشرفي‌دستواره | دانشجوي علوم‌اجتماعي |
يكي از آسيب‌هاي اصلي برنامه‌هاي توليدي صدا و سيما اين است كه در برخي‌اوقات به ميان مردم رفته و از آنها نظرخواهي مي‌كند. در تمام اين مصاحبه‌هاي مردمي، افراد از خصلت‌هاي خوب خود گفته و خصایص اخلاقي ديگران را موردنقد قرار مي‌دهند. به‌عنوان نمونه، اگر برنامه‌اي درباره مضرات دروغگويي توليد شود، تمام مصاحبه‌شونده‌ها مي‌گويند، ما هرگز دروغ نگفته‌ايم. يا در ايام انتخابات همه سخن از حضور در انتخابات يا راهپيمايي مي‌گويند. كساني كه شاهد چنين برنامه‌هايي هستند و از واقعيت‌هاي اجتماعي ما با خبرند، مي‌پرسند اين همه نيكويي كجاست كه ما نمي‌بينيم! بنابراين من نميخواهم مانند اين افراد باشم و به‌نوعي وانمود كنم كه تمام زندگي خود را در راه خدمت به ديگران صرف كرده‌ام و هيچ‌چيز براي خود نميخواهم، چراكه دروغي بيش نيست. اين نوع گفت‌وگوهاي رسانه‌اي را تظاهر به‌خوبي مي‌دانم و از آن متنفرم.