برای یافتن آپارتمان به‌سادگی می‌توان به پایگاه‌های اینترنتی املاک مراجعه کرد. فرد می‌تواند گستره‌ای از صفحات اینترنتی را پیدا کند که به کمک آنها در سراسر اتریش آپارتمانی برای سکونت بیابد.
در بازار مسکن، اجاره‌بها را معمولا به شکل «اجاره‌خالص» ارایه می‌دهند. اجاره‌خالص فقط شامل هزینه‌هایی می‌شود که به استفاده و بهره‌برداری از فضای مسکونی مربوط می‌شود. اما مبلغ اصلی که مستأجر باید به موجر بپردازد، اجاره‌ناخالص نام دارد. اجاره‌ناخالص، برخلاف اجاره‌خالص، هزینه‌های نگهداری (که گاه هزینه‌های جنبی هم نامیده می‌شود) را نیز دربرمی‌گیرد. با این بخش از اجاره، هزینه‌های دیگر برای نمونه، آب، جمع‌آوری زباله و دیگر هزینه‌هایی که به نگهداری ساختمان مربوط است، پرداخت می‌شود.
البته هزینه برق همراه با هزینه‌های اداره منزل احتساب نمی‌شود. از این‌رو بهتر است همواره پیشاپیش این نکته را روشن کرد که چه هزینه‌هایی در مبلغ کلی اجاره می‌گنجد.
ثبت‌نام در دفتر ثبت
هر فردی که در اتریش به آپارتمانی اسباب‌کشی می‌کند، موظف است، نشانی محل سکونت خود را به دایره ثبت شهرداری اطلاع دهد. می‌توان به شکل حضوری یا از طریق پست، این اداره را در جریان گذاشت. والدین موظف به ثبت نشانی فرزندان زیر سن قانونی خود هستند. به‌منظور ثبت نشانی، باید فرم ثبت نشانی را پر کرد. این فرم به شکل اینترنتی قابل بارگذاری و چاپ است، در اداره‌های مربوطه یافت می‌شود و حتی از کیوسک‌ها هم می‌توان آن را
تهیه کرد.
تلفن، اینترنت و تلفن‌همراه
در اغلب موارد یک شرکت واحد، ارایه‌کننده ارتباط مخابراتی و اینترنتی است.
برق، گاز و گرمایش
به‌منظور تأمین برق، گاز و گرمایش در آپارتمان جدید، به‌موقع در شرکت‌های تأمین منابع انرژی ثبت‌نام کنید. از زمان بهره‌مندی آزاد از بازار انرژی در اتریش، هر فردی می‌تواند شرکت مناسب تأمین برق و گاز خود را برگزیند.
پرداخت هزینه رادیو
و تلویزیون
هزینه رسانه‌های‌جمعی باید برای همه دستگاه‌های رسانه جمعی (رادیو، تلویزیون و رایانه) پرداخت شود. هزینه‌های آن در هر ایالت با ایالت دیگر متفاوت است و تقریبا در حدفاصل ۲۰ تا ۲۵ یورو در ماه قرار دارد.
تفکیک زباله
اتریش بالا‌ترین نرخ بازیافت در جهان را دارد. در اکثر قابل‌توجهی از خانه‌های اتریش، زباله به‌دقت جداسازی می‌شود. از آن‌جا که تفاوت‌های منطقه‌ای در جداسازی زباله وجود دارد، باید شخصا از شورای شهر یا شهرداری محله خود کسب اطلاع کرد. عدم‌رعایت قوانین جداسازی زباله ممکن است، شکایت‌های قانونی و جریمه‌های نقدی را به‌دنبال داشته باشد.
کاغذ باطله: در این مخزن‌های زباله، کاغذ، مقوا، روزنامه، کاتالوگ، کتاب و روزنامه ریخته می‌شود.
بطری‌های شیشه‌ای: بطری‌های شیشه‌ای را باید بر اساس رنگ آنها جداسازی کرد. بطری‌ها به رنگ‌های سفید، سبز و قهوه‌ای موجود هستند. درهای بطری‌ها را باید پیشاپیش برداشت و داخل مخزن زباله‌های زیانبار ریخت. بطری‌هایی که هزینه گرویی داشته باشند، داخل این مخزن‌های شیشه ریخته نمی‌شوند.
زباله‌های مربوط به بسته‌بندی‌های مصنوعی: در این مخزن‌ها، زباله‌های مربوط به بسته‌بندی‌های تشکیل شده از مواد مصنوعی (بطری‌های پلاستیکی، نایلون، موادمصنوعی و...)، بسته‌های نگهدارنده (بسته بندی چند لایه، بسته‌های قهوه، کارتن‌های شیر و...) و همچنین درهای شیشه‌ها و بطری‌ها را می‌اندازند.
بستــه‌بنــدی‌هــای فلزی: بسته‌بندی‌های فلزی (برای نمونه آلومینیوم، قوطی‌های نوشابه و...) و قطعات کوچکتر مصرف‌شده فلزی (سیم، ظروف فلزی، میخ و پیچ) به این نوع زباله تعلق دارد. قطعات بزرگتر فلزی (بخاری، اجاق‌گاز، وان‌حمام و...) باید به تأسیسات بازیافت، مراکز جمع‌آوری زباله‌های خانگی بزرگ یا میدان‌های نخاله تحویل داده شوند.
جمع‌آوری تفکیک‌شده مواد زیانبار: مواد زیانبار باید به شکل جدا، تحویل داده شوند، زیرا در صورت تخلیه نادرست، به محیط‌زیست زیان وارد می‌آورند. در این دسته می‌توان انواع باتری‌ها، لامپ‌های کم‌مصرف، داروها، رنگ‌های جلا و کودهای شیمیایی را گنجاند. این مواد را می‌توان به مغازه‌هایی که در آنها خریداری می‌شوند یا به مرکز جمع‌آوری مواد زیانبار شورای شهر تحویل داد.
زباله‌طبیعی در مخزن‌های زباله‌طبیعی: در مخزن‌های زباله‌طبیعی (که بنا به ایالت مربوطه می‌تواند قهوه‌ای یا سبز رنگ باشد)، بقایای میوه و سبزیجات، پوست‌های میوه، بقایای قهوه و کیسه‌های چای، زباله‌های باغچه و دستمال‌های کاغذی آشپزخانه را می‌ریزند.
سایر زباله‌ها به مخزن زباله‌های متفاوت ریخته می‌شود: در ایالت‌های گوناگون، ممکن است رنگ این مخزن‌ها سیاه یا سبز باشد. در این‌جا همه زباله‌های متفاوت دیگر را جمع‌آوری می‌کنند، برای نمونه بقایای کش و لاستیک، خاکستر و ته‌سیگار، وسایل چرمی، زباله‌های بهداشتی، پوشک و...
قرارداد کار
قرارداد کار توسط کارفرما و کارمند به توافق انجام کار وعده داده شده از سوی کارمند و پرداخت دستمزد توسط کارفرما منعقد می‌شود. تعهدات کارفرما و کارمند در قرارداد ثبت می‌شود. قرارداد لازم نیست به شکل نوشته شود، اما آگاهی کارمند از حقوق ثبت‌شده از شرایط کاری ضروری است.
هر دو طرف، کارمند و کارفرما حق فسخ قرارداد کار را دارند. این آگهی باید کتبی باشد. دوره اطلاع از فسخ قرارداد ۲۸ روز است و پایان همکاری معمولا در ۱۵ یا در پایان ماه رخ می‌دهد.
انواع کار
ساعات کار عادی: این قانون برای کار ۸ ساعت در یک‌روز عادی است. در بسیاری از موافقتنامه‌های جمعی، با این حال، ساعات کار عادی کوتاه ارایه می‌شود. باید به‌صورت کتبی با قرارداد وظایف کاری خود موافقت کنید!
کار پاره‌وقت: کارگرانی که کار پاره‌وقت انجام می‌دهند، معمولا در طول هفته ساعات کار کمتری از کارگران تمام‌وقت دارند. این شکل از کار با توافق بین کارمند و کارفرما انجام می‌شود.
استخدام جانبی: کارگرانی که کار پاره‌وقت انجام می‌دهند فقط در برابر حوادث و نه در برابر بیماری یا بازنشستگی بیمه هستند. با این حال آنها، برای مرخصی، غرامت دستمزد، پاداش و... از حقوق مشخصی برخوردار هستند.
کار کوتاه‌مدت: کاهش موقت ساعات کار معمولی به‌دلیل نبود کار یا سرمایه شرکت است. این کاهش می‌تواند تمام یا برخی کارکنان را شامل شود.
مرخصی پاره‌وقت برای والدین: در شرایط خاص، پدر و مادر با کودکان زیر ۷سال، حق استفاده از مرخصی والدین را دارند. کارمندان مسن‌تر اجازه دارند از فرصت کاهش ساعات کار خود برخوردار باشند.
خوداشتغالی: راه‌اندازی کسب‌وکار یا خوداشتغالی می‌تواند توسط وزارت کار با وام یا کمک‌های مالی پشتیبانی شود.