شهروند| وقتی از تیم‌ملی هندبال ایران قبل از حضور در جام‌جهانی می‌نوشتیم، انتظار این بود که این رشته با نمایش درخشان خود در اولین دوره حضور در جام‌جهانی بتواند نتایجی کسب کند و بازی‌هایی را به اجرا درآورد که بتوان به آن لقب شگفتی‌ساز داد اما اتفاقات خوبی برای هندبال ایران در قطر رخ نداد.
بر باد رفتن رویاها
با این‌که ایران تیم بی‌تجربه‌ای در میادین جهانی هندبال به شمار می‌رفت اما قرار گرفتن در گروهی که چند تیم تازه‌وارد دیگر مثل بوسنی و تونس در آن بودند، این امید را به ایرانی‌ها داد تا بتوانند خودشان را به‌عنوان یکی از قدرت‌های نوظهور هندبال جهان معرفی کنند. این ماجرا با باخت تیم‌ملی مقابل بوسنی، مقدونیه، کرواسی و اتریش رنگ باخت و تنها امید برای پیروزی در دور گروهی به رویارویی با تونس ضعیف‌ترین حریف در آخرین گام بازمی‌گشت که بازهم قصه باخت‌های قبلی تکرار شد و شاگردان ماچک دست خالی دور گروهی را سپری کردند.
اختلافات بالا گرفت
درحالی‌که در فاصله چندماه مانده به جام‌جهانی با بخشش بازیکنان محروم که اسکلت اصلی تیم‌ملی بودند، این انتظار می‌رفت که همدلی به هندبال بازگشته باشد اما حتی در طول جام‌جهانی نیز دیدیم که بازیکنان علیه سرمربی صحبت می‌کردند و رفتارها در طول بازی نیز چنان دوستانه نبود. فقط تنها نقطه امید برگزاری انتخابات این فدراسیون است که با اعلام وزارت‌ورزش 25 بهمن برگزار می‌شود و رئیس جدید شاید بتواند به هندبال سروسامانی ببخشد.
در انتظار حداقل یک پیروزی
ایران با قرار نگرفتن در میان 20 تیم برتر جام‌جهانی حالا باید برای رسیدن به مقام بیست‌ویکم تلاش کند، مقامی که شاید هیچ ارزشی نداشته باشد و فقط می‌تواند در کارنامه هندبال ایران نخستین پیروزی‌اش را در جام‌جهانی ثبت کند و از آخر شدن شاگردان ماچک جلوگیری کند.
والیبال شدن راحت نیست
خیلی از اهالی هندبال قبل از جام‌جهانی صحبت از شگفتی‌سازی ایران می‌کردند و خودشان را در مسیری می‌دانستند که والیبال پای در آن گذاشته است اما می‌توان گفت که هندبال به گرد پای والیبال هم نرسید و باید دریافت که شگفتی‌سازی به این راحتی هم نیست. هندبال برای ورود به قلب مردم ایران به زمان زیادی احتیاج دارد.