سیروس دین‌محمدی  مربی فوتبال

جواد نکونام بعد از جام‌جهانی نیز تصمیم گرفت تا به کارش در بازی‌های ملی ادامه دهد، به امید این‌که در جام ملت‌های آسیا بعد از 39‌سال نخستین کاپیتانی باشد که جام قهرمانی را از ایران بالا می‌برد اما در هر صورت این اتفاق رخ نداد و حالا او برای آینده‌اش در بحث ملی باید یک تصمیم عاقلانه بگیرد. شخصا بازیکنی بودم که خیلی زود فوتبال را در رده ملی کنار گذاشتم چون اعتقاد دارم بهتر است بازیکن در اوج کنار برود تا خاطره خوبی از او در یاد مردم بماند.  درحال ‌حاضر هم تیم‌ملی تا اواخر‌ سال آینده بازی رسمی ندارد و شاید بهترین فرصت باشد تا با کنار رفتن نکونام، تیم‌ملی کاپیتان جدید خود را بشناسد. امیدوارم جواد یک تصمیم عاقلانه بگیرد؛ محبوب‌شدن مهم است اما مهمتر از آن محبوب ‌ماندن است. شاید هم نکونام منتظر مشخص شدن تکلیف سرمربی تیم‌ملی است تا پس از آن دراین‌باره تصمیم بگیرد. احتمالا اگر احساس کند با جدایی کی‌روش به تیم‌ملی دعوت نمی‌شود، خداحافظی کند اما به این شکل کنار رفتن درست نیست. این اتفاق برای علی دایی نیز بعد از جام‌جهانی 2006 رخ داد و او آن‌قدر تصمیمش را اعلام نکرد تا این‌که از سوی امیر قلعه‌نوعی دعوت نشد. دایی هم اسطوره فوتبال ماست اما شکل کنار رفتنش از تیم‌ملی اصلا جالب نبود. بازیکن باید به شناسنامه‌اش یک نگاهی بیندازد و به خوبی و با خیالی راحت از تیم‌ملی کنار برود. البته ادامه فوتبال در سطح ملی به انگیزه خود بازیکن نیز بستگی دارد اما باید تا جایی این انگیزه وجود داشته باشد که از نظر فنی نیز برای تیمش مثمرثمر باشد. درواقع محبوبیتی که نکونام الان می‌تواند با خداحافظی از تیم‌ملی به دست آورد، شاید بعدها به دست نیاورد. او حالا دیگر به رکورد بازی‌های ملی علی دایی هم رسیده و نامش در تاریخ فوتبال ایران ثبت شده است. می‌توان گفت که الان وقتش است، آقا جواد باید برای محبوب ‌ماندن بروی. اگر نکونام بخواهد بماند، قطعا هدفش حضور در یک جام‌جهانی دیگر است که با توجه به بالا رفتن سنش شاید نتواند به این هدف برسد و شاید هم در شرایط بدی به آن برسد.