در شب زنده یاد کامبیز درمبخش که سه‌شنبه، دهم اسفند ۱۴۰۰ در تالار شهناز خانه‌ هنرمندان ایران برگزار شد، سیف‌اله صمدیان، دبیر جشن تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر، در بخشی از سخنانش یادآور شد: «آخرین بزرگداشتی که در جشن تصویر با عنوان در «ستایش تصویر» گرفته بودیم، برای کامبیز عزیز بود؛ بنابراین این نشست برای یادبود اوست.»
مجید رجبی‌ معمار، مدیر عامل خانه هنرمندان هم خاطرنشان کرد: «قبل از هر چیز باید از سیف‌اله صمدیان تشکر کرد. برگزاری جشنواره‌ای با این حجم و این همه غنا با دست خالی غیر قابل تصور است.»
احمد مسجدجامعی هم در سخنانی برای کامبیز درم‌بخش چهار ویژگی مهم برشمرد و اظهار کرد: «آثار او پر از تنهایی است. دیگر ویژگی او سادگی است. کمتر در آثار خط‌های اضافه و زیاد دیده می‌شود. کامبیز با برگشتن دوباره‌اش به وطن، زمینه ارتباط نسل گذشته و جدید را فراهم کرد و اجازه نداد انقطاع نسلی صورت بگیرد. زمانی که دانشجو بودم، استاد شفیعی کدکنی برخی سروده‌ها را می‌خواند و می‌گفت اینها ظاهر شعر دارند، اما شعار هستند. شعار مستقیم‌گو است و ماندگاری ندارد، اما شعر تفسیر و تأویل‌پذیر است. آثار بسیاری از کاریکاتوریست‌ها شعار است، اما آثار کامبیز به شعر نزدیک است.»
محمود کلاری، عکاس و فیلمبردار کشورمان با ذکر خاطره‌ای از درمبخش یادآور شد: «عکس‌هایم ذوقی و از روی علاقه بود و هنوز حرفه‌ای نشده بودم تا اینکه درمبخش دستم را گرفت و مرا به روزنامه آیندگان برد و به کاوه گلستان معرفی کرد.»
جواد آتشباری، کارگردان فیلم «سینمای کاغذی» هم در این مراسم چنین گفت: «کامبیز عزیز بسیار منظم بود و من از او می‌آموختم. به او می‌گفتم عمو، اما خیلی وقت‌ها احساس می‌کردم او برایم مثل پدر است.»