شهروند|در شرایطی که به نظر می‌آمد نهادها و تصمیم‌گیران فرهنگی و هنری کشور در سال‌های اخیر به لزوم دور نگه داشتن خود از عرصه تولید واقف شده باشند؛ صحبت‌های وزیر ارشاد درباره ساخت 15 فیلم با مضامین ویژه در بنیاد سینمایی فارابی حکایت از بازگشت چندین‌باره پروژه فیلم‌های فاخر دارد که تاکنون جز شکست و هدر رفتن پول مردم عایدی دیگری برای سینمای ایران نداشته است…
موج جدید فیلم‌های فاخر
وزیر ارشاد، از ساخت 15 فیلم درباره رویدادهای تاریخی به ویژه دفاع مقدس در بنیاد فارابی خبر داد که در این میان دو فیلم درباره ارتش خواهند بود و با فیلمنامه‌های مورد تایید این نهاد نظامی ساخته خواهند شد.
صحبت‌های محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ضمن تاکید بر آمادگی بنیاد سینمایی فارابی برای تولید ۱۵ فیلم متناسب با ارزش‌های فرهنگی و تاریخی به خصوص شهدای دفاع مقدس و رویدادهای تاریخی مهم، یک بار دیگر بحث تولید فیلم‌های فاخر را رسانه‌ای کرد.
فیلم‌هایی که حداقل در سال‌های اخیر اغلب یا اصلا اکران نشده‌اند یا اینکه با استقبال بسیار اندکی مواجه شده‌اند که در این زمینه حداقل در دو سال اخیر به فیلم‌هایی چون «تک تیرانداز» و «یدو» می‌توان اشاره کرد که به‌رغم دریافت سیمرغ‌های پرشمار در جشنواره فیلم فجر درنهایت ناچار به نمایش در تلویزیون شده‌اند…
تکرار یک داستان تکراری
«فیلم‌های فاخر» در سینمای ایران به فیلم‌هایی اطلاق می‌شود که با بودجه‌های هنگفت و حمایت‌های دولتی ساخته می شوند و اغلب در گیشه با اقبال مخاطبان رو به رو نمی‌شوند.
آثاری که بیشتر با بودجه ده‌ها میلیارد تومانی مستقل از بودجه وزارت ارشاد، از طریق ردیف بودجه‌ای که مجلس برای تولید فیلم‌های ارزشی تعیین کرده، جلوی دوربین رفته‌اند که از موفق‌ترین‌ها و تحسین‌شده‌ترین‌هایشان می‌توان به «شبی که ماه کامل شد» نرگس آبیار، «محمد رسول‌الله» مجید مجیدی، «به وقت شام» و «بادیگارد» ابراهیم حاتمی‌کیا، «راه آبی ابریشم» محمدرضا بزرگ‌نیا و «استرداد» علی غفاری اشاره کرد.
فیلم‌هایی که حداقل در دو دهه اخیر میلیاردها تومان برای ساخت نمونه‌های متعددی از آنها صرف شده، اما شگفت اینکه تعداد انگشت شماری از این فیلم‌ها در کنار موفقیت‌های جشنواره‌ای‌شان در جشنواره فجر، با استقبالی شایان از سوی مردم روبه‌رو شده‌اند.
محمدحسین فرح‌بخش در این زمینه با مثال آوردن از بودجه چند ده میلیارد تومانی فیلم‌های فاخر سال‌های اخیر که با بودجه ساخت این فیلم‌ها می‌شد مجموعه‌ای با پنج سالن سینما ساخت، اما در نهایت در ازای یک یا دو میلیارد تومان به تلویزیون فروخته شدند، می‌گوید که «این نوع مسئولان دولتی که از بیت‌المال حاتم‌بخشی می‌کنند، بی‌تقوا هستند که پول مردم محروم را بالا می‌کشند. هیچ‌کدام از این فیلم‌های میلیاردی حتی برای خانواده سازندگان هم قابل دیدن نیست. اینها شویی است که دولت و نهادهای خاص برای به باد دادن پول بیت‌المال راه انداخته‌اند.»
امیر سماواتی، تهیه‌کننده فیلم‌هایی چون «نفس عمیق»، «دربند» و «کافه ترانزیت» ساخت فیلم‌هایی برای دفاع از ارزش‌های فرهنگی را «توجیهی برای سهم‌گیری» می‌داند و پوران درخشنده نیز بر این باور است که «اگر کسی چنین فیلم‌هایی را کمک به فرهنگ می‌داند، از جیب خود برای ساخت آن هزینه کند. دولت نباید سرمایه‌های کلان را این‌گونه هدر دهد»…