ملیحه محمودخواه|تعدادشان کم نیست اما به ناحق در این بحبوحه به بخش فراموش شده این جریان تبدیل شده‌اند خیلی‌هایشان هنوز به مرز 18 سالگی و داشتن حق رأی هم نرسیده‌اند اما این نمی‌تواند آنها را از اظهارنظر منصرف کند. زیرا خودشان را محق می‌دانند که نقشه راهی برای آینده‌شان ترسیم شود.

به آینده امیدواریم
مریم یکی از این نوجوانان است. امتحانات نهایی‌اش به پایان رسیده است اما تب‌وتابش این روزها بالاتر از نتیجه یک سال تلاش برای نتیجه خوب امتحاناتش است او امسال اولین رأی خود را به صندوق می‌اندازد و این برایش بسیار اهمیت دارد. خودش می‌گوید همه مناظره‌ها را به‌دقت نگاه کرده است زیرا به نظرش شاید نوجوان و دغدغه‌هایش در اولویت هیچ رئیس جمهوری نبوده و نیست اما این را می‌داند که حضورش تأثیرگذار و مهم است پس می‌تواند نقش موثری داشته باشد. او از امید و آینده می‌گوید از خواسته‌هایی که شاید یک روزی، مسئولی آنها را محقق کند از آینده می‌گوید. واژه‌ای که در ذهن تمام نوجوانانی که به این پویش پیوسته‌اند بارها و بارها آن را در ذهن خود مرور کرده‌اند و تلالو آن در ذهن‌شان بازتاب داشته است. گله هم دارند از اینکه زمانی که تبلیغات در بین همه داغ بود هیچ‌کس آنها را ندید و حرف‌شان را نشنید، کسی از آنها حرفی نزد و دغدغه‌هایشان به فراموشی رفت. آن هم وقتی که همین نوجوانان در چهار سال آینده می‌شوند دانشگاهی و باید سر کار بروند و بعد هم دغدغه‌های زندگی‌شان شروع می‌شود. آنها آگاهند بسیار بیشتر از خیلی از کسانی که تنها حرف می‌زنند و وقت عمل که می‌شود فراموش می‌کنند. همه چیز را مطرح می‌کنند از اینترنت و فضای مجازی گرفته تا کنکور و غول بی‌شاخ و دم اشتغال که از حالا از دور سایه‌اش را برای آنها گسترانده است این نوجوانان اما یک وجهه متفاوت دارند و آن هم، امید است و حالا امید در همه زندگی آنها جاری و ساری است.فاطمه در این میان تنها خودش را نمی‌بیند و نگاهش به همه دخترانی است که فردا مثل او می‌خواهند دانشگاه بروند و در جامعه سری میان سرها در بیاورند. او دغدغه‌اش نبود فضایی مناسب برای خانم‌هاست. خانم‌هایی که همه از آنها حمایت می‌کنند اما به عمل که می‌رسد جا خالی می‌دهند. به نظر او امکان ندارد جامعه‌ای پویا باشد و زنان و دخترانش نقش کمرنگی داشته باشند، اما به نظر او این جایگاه دیده نشده است و رئیس جمهوری که به پاستور راه پیدا می‌کند نباید از این مهم غافل باشد ایجاد فضاهای مناسب برای زنان و دختران نه مانند نمونه شکست خورده پارک بانوان بلکه آن چیزی که در شأن زنان ایرانی است از مطالباتی است که این نوجوان 16 ساله از رئیس جمهوری دارد.

فضای مجازی
نمی‌شود نوجوان باشی و از فضای مجازی و دغدغه‌های آن بی‌خبر باشی. این روزها وسایل الکترونیک که در دسترس همه قرار دارد راه را برای فضای مجازی باز کرده است. کرونا هم برای همه اگر بد شده باشد برای فضای مجازی خوب بود. زیرا قرنطینه‌ها و در خانه ماندن‌ها، پدر و مادرهای سختگیری را هم که پیش از این اجازه حضور فرزندان را در این فضا نمی‌دادند را نرم کرد و سبب شد که بازار فضای مجازی در دوران کرونا گرم‌تر باشد،اما به گفته سمیه نوری اگر افسار لجام‌گسیخته فضای مجازی کشیده نشود معلوم نیست که صاحبش را به کجا می‌برد به همین دلیل همه دغدغه‌اش این است که قرار است فضای مجازی تا کجا پیش برود و چطور می‌توان آن را در دوران نوجوانی مهار کرد. خواسته‌اش هم این است که چارچوب مشخصی برای آن در نظر گرفته شود آن هم در دوره‌ای که راه فرار برای آن زیاد است و این روزها آن چیزی که زیاد پیدا می‌شود، فیلترشکن است. او دلش می‌خواهد هر کسی فارغ از هر جناح و دسته‌ای که هست وقتی رئیس جمهوری شد حداقل زیرساخت‌های فرهنگی استفاده از فضای مجازی را در کشور فراهم کند تا نوجوان و جوان در این دنیای بی‌ در و پیکر فضای مجازی به حال خود رها نشوند.

محصولات فرهنگی، بی‌کیفیت است
محسن سال‌هاست در انجمن اسلامی دانش‌آموزی فعالیت می‌کند و به‌واسطه علاقه‌ای که به موضوعات فرهنگی دارد سرش مدام در کتاب است و به قول خودش فیلم زیاد می‌خواند. او دغدغه‌اش نبود محصولات باکیفیت فرهنگی است. به نظر او در سال‌های اخیر فیلم‌های مناسب برای دانش‌آموزان و نوجوانان کمتر ساخته شده است و کتاب‌ها هم که دیگر جای دفاع ندارند. بیشتر کتاب‌های خود ترجمه است و کتاب نوشته شده در حوزه نوجوان که نویسندگان ایرانی آن را نوشته باشند کمتر در کتاب‌فروشی‌های انقلاب پیدا می‌شود. او دلش می‌خواهد این بخش بیشتر مورد توجه قرار گیرد چراکه ابزارهای فرهنگی مهم‌ترین وسیله برای افزایش آگاهی مردم در یک جامعه به‌شمار می‌روند امیدوار است که رئیس جمهوری که در آینده چهار سال زمام امور را در کشور به دست می‌گیرد در این حوزه سرمایه‌گذاری کرده و تحولی در آن ایجاد کند.

شغل موضوعی که از حالا نگران‌مان می‌کند
میثم امسال کنکور دارد اما با این وجود این روزها به‌جای آنکه تمام وقتش را صرف درس خواندن کند بیشتر بحث‌های مربوط به ریاست جمهوری را دنبال می‌کند. حق هم دارد زیرا به گفته خودش به فرض هم که با نمره خوب به یک دانشگاه درجه یک راه پیدا کند فردا نیاز به کار دارد و این روزها افرادی را می‌بیند که شرایط سختی دارند، دانشجوی دکترایی را می‌بیند که در یک سوله کار می‌کند، دانشجوی دکترایی را می‌بیند که کولبری می‌کند و راننده تاکسی‌های زیادی را دیده که مدرک دانشگاهی دارند و می‌داند اشتغال یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های مردم در کشور است. او می‌گوید رئیس جمهوری که راهی پاستور می‌شود باید بتواند برای جوان‌ها اشتغال ایجاد کند که وقتی این اتفاق رخ می‌دهد همه چیز را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد اشتغال، اقتصاد ایجاد می‌کند و می‌تواند زندگی افراد را تغییر دهد.

زیرساخت اینترنت
این روزها اینترنت زندگی همه را تحت‌تأثیر قرار داده است و در واقع زندگی بدون اینترنت معنا ندارد اما همین اینترنت خودش دغدغه‌ای شده است.
محمد، دانش‌آموز کلاس یازدهم معتقد است نباید از این ماجرا غافل شد چراکه تجربه تحصیلات آنلاین امسال نشان داد که اینترنت می‌تواند در همه بخش‌ها تأثیرگذار باشد. او می‌خواهد رئیس جمهوری که قرار است سکاندار امور اجرایی کشور شود به این بخش توجه داشته باشد.