داریوش مودبیان، نویسنده، پژوهشگر و کارگردان تئاتر: «در زمینه اجرای نمایش در این وضع نیازمند یک حرکت جمعی هستیم چون منِ نوعی اگر بخواهم به تنهایی نمایشم را به صحنه ببرم اتفاقی برای روشن‌شدن چراغ تئاتر نمی‌افتد و حتی ممکن است با توجه به گسترش بیماری کرونا بعد از چند روز اجرا را تعطیل کنند. از طرف دیگر زمانی که افرادی را برای روی صحنه بردن یک نمایش دور هم جمع می‌کنیم به آنها متعهد می‌شویم پس وقتی که عوامل گروه وقت می‌گذارند و در این شرایط با مترو و دیگر وسایل نقلیه عمومی سر تمرین می‌آیند نمی‌توان سلامتی‌شان را تضمین کرد به همین دلیل معتقدم فعلا شرایط اجرای نمایش فراهم نیست.»
هوشنگ مرادی کرمانی، نویسنده که یک سالی است از دنیای نویسندگی خداحافظی کرده است تا فضای رویش برای قلم‌های جدید و جوان شکل بگیرد، افزود: «معتقدم زیاد نوشتن و داشتن کتاب‌های زیاد نمی‌تواند معیار نویسندگی کامل باشد؛ زیرا بنده در طول این سال‌ها تلاش کردم به صورتی بنویسم که متن و قلم هر کتابم با کتاب دیگر کاملا متفاوت باشد و حتی یک پاراگراف از کتاب‌هایم شبیه یکدیگر نباشد و در طول این نیم‌قرن نویسندگی به‌طور میانگین هر چهار سال یک کتاب نوشتم.»
سعدی گل‌بیانی، شاعر و داور پیشین جایزه شاملو: «جایزه ادبی حیاتش را از ادبیات می‌گیرد و ادبیات هم به نوبه خود حیاتش را حتی از فاجعه، پس بیراه نیست در همین شرایط هم به ضرورت وجود جایزه ادبی مستقل رأی بدهیم. مواجهه یک‌باره و همزمان با کل آثار چاپ‌شده در یک سال گذشته آن زمان تجربه جذابی بود؛ ازجمله عیب‌هایش این است که باید با کلاهخود و زره وارد این عرصه شوی، بار سنگینی است. رأی داورهای دیگر اگر به دلایل هیجان‌انگیز افشا شود، رأی‌های شما هم مشخص خواهد شد و به این ترتیب نوازش‌های جان‌گدازی در انتظارت خواهد بود.»