کتایون مقدم، عضو گروه کارشناسان کتاب «نقاشان زن ایران» می‌گوید که زنان نقاش ایرانی باید در عرصه‌های نمایشگاهی و مارکت‌های بین‌المللی حضور جدی‌تری داشته باشند و این موضوع از اهداف کتاب «نقاشان زن ایران» است. او معتقد است که  رویدادهای زیادی در طول‌ سال و در عرصه‌های بین‌المللی برگزار می‌شود که اتفاقا در آنها هنرمندان ایرانی خوش می‌درخشند اما سهم هنرمندان زن ایرانی در این رقابت‌ها کم است؛ جز تعداد اندکی که آنها هم هنرمندانی هستند که خودشان در خارج از کشور زندگی می‌کنند. «هنرمندان زن ایرانی تنها با تلاش خودشان به صورت پراکنده در عرصه‌های بین‌المللی فعالیت داشته‌اند و این کافی نیست. زنان هنرمند باید با حمایت بیشتر به صورت مداوم و پیوسته در نمایشگاه‌های بزرگ‌تر و جدی‌تر در سطح بین‌المللی حضور داشته باشند تا معرفی و وارد مارکت‌های بین‌المللی شوند. در تمام جوامع بشری هنر زنان همیشه نادیده گرفته شده و تنها هنرهای کاربردی و صنایع دستی آنها دیده ‌شده است، آن هم نه به دلیل وجه هنری آن بلکه به دلیل استفاده روزمره که درنهایت یک امر طبیعی و یک وظیفه زنانه بوده و هنر انگاشته نمی‌شد.» به گفته او هنرهایی مثل نقاشی، معماری و مجسمه‌سازی در طول تاریخ همیشه در انحصار مردان بود و وقتی که کتاب تاریخ هنر نوشته می‌شد فقط به هنر مردان و نقش آنان می‌پرداخت. «مثلا کتاب «هلن گاردنر» با اینکه نویسنده‌اش یک زن است اما کاملا نگاهی مردسالارانه دارد و نقش هنرمندان زن کاملا نادیده گرفته شده است. در ‌سال 1971 «لیندا ناکلین» مقاله‌ای نوشت و سوالی را مطرح کرد، اینکه: چرا هیچ زن مهمی در تاریخ هنر وجود نداشته است؟ سوالی که منجر به حرکت‌ها و تحقیقات زیادی در زمینه هنر زنان شد. در ایران هم هنر زنان از این قاعده مستثنا نبوده و دستخوش نگاه مردسالارانه حاکم بر جامعه شده است.»