[شهروند] چند روز پیش در همین صفحه از فرا رسیدن هشتادویکمین سالگرد تحریر نامه آلبرت اینشتین خطاب به فرانکلین روزولت رئیس‌جمهوری وقت آمریکا نوشتیم و اینکه اینشتین در‌سال 1939 میلادی با گوشزد کردن خطر دستیابی قریب‌الوقوع آلمان نازی به سلاح هسته‌ای، پیشدستی ایالات متحده در این امر را از اهم امور بر شمرده بود. این نامه همان‌طور که انتظار می‌رفت تأثیر خودش را گذاشت و به نوعی سنگ بنای راه‌اندازی «پروژه منهتن» زیر نظر فیزیکدان شهیر آمریکایی رابرت اوپنهایمر شد. پروژه منهتن برنامه‌ای بود که در گرماگرم جنگ بین‌الملل دوم توسط دولت‌های آمریکا، انگلستان و کانادا پیگیری می‌شد و هدف نهایی آن براساس توصیه اینشتین، دستیابی به سلاح اتمی بود. «پروژه منهتن» که از‌سال 1942 کلید خورده بود ظرف سه‌سال زیرنظر دانشمندانی چون رابرت اوپنهایمر، ارنست رادرفورد، نیلز بور، ادوارد تلر، پاول دیراک، ماکس بورن، و... به ثمر رسید و آمریکا توانست نخستین بمب اتمی تاریخ را در جولای 1945 میلادی در آزمایشگاه فدرال لس‌آلاموس واقع در ایالت نیومکزیکو با موفقیت آزمایش کند. حالا دیگر فقط مانده بود امتحان شیطانی‌ترین دستاورد بشر در عرصه ساخت سلاح‌های کشتار جمعی روی نمونه‌های زنده که اهالی هیروشیما و ناکازاکی یک ماه بعد، این افتخار را یافتند تا دستپخت اینشتین، اوپنهایمر و دیگر فیزیکدان‌های حاضر در پروژه منهتن را با تمام وجود بچشند. 75سال پیش، برابر ششم آگوست 1945 میلادی، در پی دستور مستقیم هری ترومن رئیس‌جمهوری ایالات متحده آمریکا، یک فروند هواپیمای بمب‌‌افکن B-29 به فرماندهی کاپیتان پل تیبت، نخستین بمب اتمی جهان به نام «پسر کوچک» را بر روی شهر هیروشیما انداخت. این بمباران اتمی ساعت 9و15دقیقه بامداد به وقت محلی انجام شد و بمب استفاده شده معادل 20هزار تن TNT قدرت انفجار داشت. در همان لحظات اولیه انفجار بیش از 60هزار نفر كشته و حدود 120هزار نفر دیگر مجروح شدند که بسیاری از مجروحان بعدا جان سپردند. فرمانده تیبت که نام مادرش «انولا گی» را بر روی این هواپیما گذاشته بود یکم نوامبر 2007 در نودودو سالگی درگذشت. او هیچگاه از بمباران هیروشیما ابراز پشیمانی نکرد. «انولاگی» پس از پایان جنگ بین‌الملل دوم برای همیشه به موزه هوافضای ویرجینیا فرستاده شد.