تیم‌ملی فوتبال امید کشورمان مانند تمام ۵۰سال گذشته باز هم موفق شد که به المپیک صعود نکند. و باز هم مانند تمام این ۵۰سال مدعی بودیم که این تیم بهترین تیم تاریخ‌مان بود اما دسته پرچم کرنر را هم نتوانست بگیرد و دست از پا درازتر به کشور بازگشت. درخشان‌ترین چهره این تیم هم بدون شک شخص سرمربی‌اش، حمید استیلی بود. استیلی اگر همان‌طور که طی یک برنامه بلندمدت برای رسیدن به نیمکت تیم خیز برداشته بود، کمی از لحاظ تاکتیکی به تیم می‌رسید، الان شاید داشتیم قربان‌صدقه‌اش می‌رفتیم. البته هر مربی‌ای تاکتیک‌ها و روش‌های خاص خودش را دارد که از این لحاظ نباید از استیلی خرده گرفت. تاکتیک استیلی در این بازی‌ها واقعا پیچیده بود. تمام ۱۰ بازیکن حاضر در زمین دستور داشتند طی یک عملیات پیچیده به محض اینکه صاحب توپ شدند، جوری بکشند زیرش که توپ به محوطه جریمه حریف برسد. شاید با خودتان بگویید که فوتبال ۱۱نفره است و یک یار این وسط کم می‌آید که باید عرض کنم آن یک‌نفر مهدی قائدی است و باید از بکش‌زیرش‌های بقیه به نحو‌احسن استفاده کند. این هم که مهدی قائدی کلا یک‌متر و دو وجب قد دارد مشکل خودش است، می‌خواست که روی بلندشدن قدش کار کند. گفته می‌شود وقتی این تاکتیک بکش زیرش جواب نداده، دستیاران استیلی به او گفتند: «حالا پلن بی‌مون چیه حمیدجان؟» که حمیدجان گفته: «والا من تا همین‌جاش رو بلد بودم، واسه باقیش بهتره بشینیم و دعا کنیم.» خلاصه اینکه ما طبق معمول به المپیک نرفتیم و دیگر باید با این واقعیت کنار بیاییم و قبول کنیم ورزشی که در آن مشت و لگد حواله حریف نشود، به درد افتخارآفرینی نمی‌خورد.