مشتری به‌عنوان بزرگترین سیاره منظومه خورشیدی همواره مورد توجه ویژه دانشمندان علم نجوم قرار داشته است. جرم این سیاره غول پیکر سیصد‌وهجده برابر زمین و چهارمین جرم درخشان آسمان پس از خورشید، ماه و زهره است. در وصف بزرگی آن همین بس که بدانید می‌تواند 1300 کره زمین را داخل خود جای بدهد! هر‌ سال در سیاره مشتری معادل 12‌سال زمینی است، اما از آن سو با سرعتی باورنکردنی یعنی هر
10 ساعت یک بار به دور خود می‌چرخد که از این جهت هیچ سیاره دیگری در منظومه خورشیدی قابل مقایسه با آن نیست. برخلاف چیزی که تصور می‌شود سطح مشتری جامد نیست و درواقع باید آن را غولی انباشته از گاز‌ها -عمدتاً هیدروژن- و مایعات شدیدا متراکم قلمداد کنیم. دانشمندان علم نجوم در طول اعصار با تلسکوپ‌های خود این سیاره را تحت کاوش‌های دقیق قرار دادند اما زمانی رسید که دیگر از روی زمین نمی‌شد به اطلاعات بیشتری از این هیولای منظومه خورشیدی دست یافت و درست همین‌جا بود که ماموریت طولانی «گالیله» آغاز شد.
مسافر آتلانتیس
24‌ سال پیش در چنین روزی، برابر 7 دسامبر 1995 میلادی، فضاپیمای گالیله 6‌ سال بعد از پرتاب به وسیله شاتل فضایی آتلانتیس، به سیاره مشتری رسید و ماموریت خود را که فرستادن عکس و اطلاعات مورد نیاز از غول‌پیکرترین سیاره منظومه خورشیدی بود، آغاز کرد. گالیله در حقیقت برای تحقق‌بخشیدن به یکی از بزرگ‌ترین آرزوهای ستاره‌شناسان یعنی کاوش دقیق مشتری به فضا فرستاده شده بود و در نخستین قدم بعد از قرار گرفتن در مدار جاذبه مشتری، یک کاوشگر کوچک را که از روی زمین و به وسیله ناسا کنترل می‌شد به داخل جو این سیاره پرتاب کرد. حتی امروز نیز همین کاوشگر اکثر اطلاعات موجود از مشتری را جمع‌آوری کرده است، هر چند که مدت حضور آن در جو این سیاره کمتر از 60 دقیقه بود و سیستم‌های پردازنده اطلاعات در مقر ناسا باید اطلاعات ذی‌قیمت فرستاده‌شده به وسیله کاوشگر فوق را با قدرت تمام و در کوتاه‌ترین مدت ممکن ذخیره می‌کردند.
آخرین ماموریت
فضاپیمای گالیله در طول عمر چهارده ساله خود که 6 سال آن را فقط در راه رسیدن به مشتری بود، سی‌وچهار بار به دور این سیاره بزرگ چرخید و علاوه بر مشتری، 79 قمر آن را نیز مورد مطالعه قرار داد. گالیله اگر یک‌ سال زودتر به مشتری رسیده بود، می‌توانست یکی از مهم‌ترین اتفاقات نجومی عصر حاضر یعنی برخورد دنباله‌دار «شومیکر لوی -9» را با جو این سیاره از نزدیک ثبت کند؛ اتفاقی که در ‌سال 1994 میلادی رخ داد و دانشمندان لاجرم با تلسکوپ‌ به مشاهده آن اقدام کردند. عاقبت اما عمر گالیله نیز همچون دیگر سفینه‌های ساخت دست بشر به پایان رسید و به دلیل اتمام سوخت پیشرانه آن، ناسا ترتیبی داد که در حرکتی انتحاری به سمت جو متراکم مشتری شیرجه بزند؛ اتفاقی که 21 سپتامبر 2003 رخ داد و طی آن گالیله در آخرین حرکت قهرمانانه خود و پیش از متلاشی‌شدن در جو مشتری، واپسین اطلاعات از جو این سیاره را به زمین ارسال کرد.