شهروند| در روزهایی که ایرانی‌ها با واردات بی‌رویه درحال تجربه یک زندگی لوکس و مصرفی بودند، موفقیت و قهرمانی از سر و روی فوتبال مدل فارسی می‌ریخت. رقابت 5 تیمه چهارمین دوره جام‌ملت‌های آسیا در‌سال 1964 با حضور برمه (در آخرین روزهای قدرتنمایی کوتاهش)، رژیم صهیونیستی (در آخرین حضور رسمی‌اش در میادین آسیایی)، چین و هنگ‌کنگ، بهترین فرصت برای تجربه اولین قهرمانی در جام‌ملت‌های‌آسیا بود. در بازی‌های برگزار شده به میزبانی استادیوم امجدیه(شیرودی فعلی) 6 تیم حاضر در این رقابت‌ها در یک گروه به مصاف هم رفتند. از همان ابتدا حساب ایران با بازیکنان بزرگی به نام بهزادی، علی جباری، کلانی، افتخاری، فرازمی و البته قلیچ‌خانی از بقیه جدا بود. برتری 2 بر صفر مقابل هنگ کنگ، 4 بر صفر مقابل چین، 3 بر یک مقابل برمه(رقیب فینال فوتبال بازی‌های آسیایی) برای رقم‌زدن قهرمانی زودهنگام قبل از جدال با رژیم‌صهیونیستی کافی نبود. جالب این‌که نبرد ما با رقیب، حکم فینال را داشت.
ایران با یک تساوی هم قهرمان می‌شد اما در صورت برتری رژیم‌صهیونیستی، جام از خانه خارج می‌شد. جو خاصی برسکوها حاکم بود. رژیم وقت علاقه زیادی به نشان دادن دوستی 2 ملت داشت اما روی سکوها، فریادهای هواداران بر ضداشغالگری صهیونیست‌ها در دهه‌های آغازین برپا شدن این رژیم شنیده می‌شد. بازیکنان هم صلابت این شعارها را در ساق‌هایشان داشتند و وقتی گل دقیقه 56 اشپیگل با ضربه بهزادی جبران شد، هیاهو به اوج رسید. دست تقدیر، یکی از بهترین بازیکنان تاریخ آسیا را برای نقش آفرینی در سکانس نهایی انتخاب کرد. پرویز قلیچ‌خانی که جوان‌های آن دوران از ضربه‌اش از نزدیک دروازه خودی تا تیر دروازه رقیب افسانه‌ها ساخته بودند، گل برتری ایران را به ثمر رساند. پس از پایان بازی همپا با شعارهای ضد صهیونیستی، طبق گفته مرحوم ناصرحجازی، بازیکنان روی دوش هواداران از استادیوم خاطره‌انگیزتا خانه‌هایشان رفتند.  اولین قهرمانی ایران در جام ملت‌های آسیا از این قاب در قالب حماسه‌های فوتبال ملی جا گرفت. سریال موفقیت‌های ایران در جام ملت‌های آسیا تازه شروع شده بود چون بعد از این فتح بزرگ، 2 بار دیگر هم آسیا را فتح کردیم .