امین‌الله رشیدی خواننده و آهنگساز

من زاده کویر کاشانم. «اهل کاشانم! روزگارم بد نیست» در سنین کودکی، وقتی طفل 8 ساله بودم در منزل پدربزرگم (ادیب بیضائی کاشانی) گرامافونی وجود داشت که صدای قمرالملوک وزیری، روح‌انگیز، جمال صفوی، بدیع‌زاده و تاج اصفهانی از آن شنیده می‌شد. شنیدن صدای زیبای هرکدام از این هنرمندان جرقه‌های تمایل من به سمت موسیقی را به وجود آورد. با شنیدن این قطعات حالت عجیبی به من دست می‌داد. هنوز یادم هست صدای سنتور رضا ورزنده (سنتور نواز شهیر کاشانی) را که از پشت دیوارهای گلی به گوش می‌رسید. شنیدن این صدا پایم را سست می‌کرد، لاجرم به دیوار تکیه می‌دادم و مفتون صدای این ساز می‌شدم. تمام این حس و حال‌ها را با خود حمل می‌کردم. در آن دوران یکی از مراکز مهم روضه‌خوانی کاشان، خانه بروجردی‌ها بود. وقتی پا را در خانه بروجردی‌ها می‌گذاشتیم صدای حاج ملا لطف‌اله تاج سراسر وجودمان را تسخیر می‌کرد. وقتی ملا روی منبر می‌رفت چنان می‌خواند که صدایش از پس سال‌ها هنوز هم در گوشم زمزمه می‌کند. او هم موسیقی می‌دانست و هم مرثیه‌خوانی را با گرمی، نفوذ و گیرایی تمام ارایه می‌داد. تمام این اتفاقات مرا به جاده پرفراز و نشیب موسیقی رهنمون کرد. ورودم به رادیو باعث شد، مردم مرا بیشتر بشناسند. از آن موقع به مسئولیت اجتماعی هنرمند فکر می‌کردم و درگیر این ماجرا شدم. متوجه شدم هنرمندی که مردم او را می‌شناسند برای مردم الگو می‌شود. بنابراین او باید حواسش را جمع کند تا آداب اجتماعی را به نیکی به جا آورد. او مورد توجه اجتماعش است. بنابراین نشان دادن رفتاری زیبا، صدا و ساز زیبای هنرمند را بیشتر به جان و دل مردم می‌برد. در کتاب سومی که در ارشاد آقای احمدی‌نژاد ماند به این موضوع اشاره کرده‌ام. (البته هنوز بعد از دستور اکید آقای جنتی، مجوز این کتاب صادر نشده است). در این کتاب رفتارهای چندین هنرمند و افراد شاخص که به عکس‌العمل‌های نامناسب در مواجهه با مردم شهره هستند مورد توجه قرار گرفته است. هدفم این بود که به افراد شهیر و مورد توجه جامعه موقعیت‌شان را گوشزد کنم. چنین افرادی باید دست به عصا حرکت کنند. مردم هنرمند را تافته جدابافته می‌دانند. آنها گمان می‌کنند فرد مشهور، حکم فرشته‌ها را دارد و از اشتباه مبری است. اما حقیقت این نیست. آدمیزاد هیچ گاه از اشتباه و لغزش مصون نیست، فرقی هم نمی‌کند چه حرفه‌ای دارد و به چه کاری مشغول است. توصیه من این است که افراد معروف در مقابل لغزش‌های اجتماعی، با احتیاط حرکت و رفتار کنند. این کار هم نگاه مثبت مردم را به هنرمند تقویت می‌کند و هم باعث می‌شود الگو معنای واقعی الگو را داشته باشد.