شهروند| در تمام این چند سالی که از ورود و تثبیت نوید محمدزاده در سینمای ایران می‌گذرد، همواره به این موضوع درباره‌اش اشاره شده که او از معدود بازیگرانی است که بدون این‌که در کارنامه‌اش فیلم کمدی یا حتی فیلم به اصطلاح بفروش داشته باشد، تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین بازیگران سینمای ایران شده. بازیگری که بی‌تردید یکی از انگشت‌شمار بازیگرانی است که حضورش در هر پروژه‌ای تضمینی است برای فروش آن اثر- و حتی تضمین‌شده‌تر از بازیگرانی چون گلزار و عطاران (که در کارنامه‌شان در سال‌های اخیر فیلم شکست‌خورده هم دارند، اما نوید نه!)؛ که از نظر هنری- سینمایی نیز جایگاه بالایی دارد، تاحدی‌که بزرگی چون عبدالله اسکندری او را «پس از بهروز وثوقی، توانمندترین بازیگر ایران» توصیف می‌کند!
دیروز یکی از خبرگزاری‌های رسمی کشور نوید محمدزاده را مرد ۸۰ میلیاردی سینمای ایران خواند که اگر با دقت بیشتری جمع بزنیم، به رقم 87میلیارد تومان می‌رسیم. رقمی که اگر این موضوع را مدنظر قرار دهیم که شامل دوران تثبیت‌نشده کارنامه‌اش نیز بوده، می‌توان نگاه دقیق‌تری به نفوذ و محبوبیتش در سال‌های اخیر داشت.
نوید محمدزاده در کارنامه‌اش 14 فیلم سینمایی دارد و این 80میلیارد تومان مجموع فروش این 14 فیلم است. فیلم‌هایی که نوید در آنها هنوز نوید محمدزاده نشده بود. آثاری مانند آن دو، در میان ابرها، ناهید، سیزده، خشم و هیاهو و حتی عصبانی نیستم و لانتوری که در مجموع 11میلیارد فروخته‌اند.
نوید سوپراستار در 6فیلم اخیرش کارنامه شگفت‌انگیزی را به نمایش می‌گذارد. یعنی از ابد و یک روز به این‌سو: بدون تاریخ بدون امضا، خفه‌گی، مغزهای کوچک زنگ‌زده، سرخ‌پوست و متری شیش‌ونیم. 6فیلمی که هیچ‌کدام معیارهای مرسوم فیلم‌های پرفروش را ندارند. فیلم‌های اغلب اجتماعی تلخ و سیاه و افسرده‌کننده. اما این آثار در مجموع 77میلیارد تومان فروخته‌اند تا معلوم شود نوید جدید در هر فیلمش حداقل 12میلیارد فروش دارد و به‌گویشی بهتر برای سینمای اجتماعی ایران چه جواهری است.
امسال هم نوید دو فیلم سرخ‌پوست و متری شیش‌ونیم را روی پرده داشته. اولی 13میلیارد فروخته و دومی حدود 29 میلیارد؛ تا تنها در‌سال جاری فیلم‌های نوید 42میلیارد تومان آورده داشته باشند. این همه درحالی است که در سینمای ایران تاکنون موفقیت اقتصادی و فروش مترادف با کمدی قلمداد می‌شده است. درواقع نوید با همین 6 فیلم خود را در پانتئون بازیگرانی که به‌تنهایی توان موفق کردن فیلمی را دارند، در جایگاه قابل احترامی نشانده است. آن‌هم با فیلم‌های اجتماعی که در این آب‌وخاک از همه‌سو با فشار و دشواری مواجهند.