| منصوره شعبان‌زاده | عضو سازمان جوانان هلال‌احمر گيلان |
طي سال‌ها همكاري و حضور در فعاليت‌هاي داوطلبانه هلال‌احمر با برخي از مشكلات، نيازها و معضلات جامعه - حداقل در استان گيلان - روبه‌رو شده و آنها را از نزديك مشاهده كرده‌ام. بسياري از اين مشكلات را مي‌توان با كمك و همياري مردم و ايثار و فداكاري اقشار مختلف جامعه، برطرف كرد يا حداقل آنها را كاهش داد. در اين مدت يكي از مهم‌ترين مسائلي كه با ديدن آن دل هر انساني به درد مي‌آيد، مشاهده وضعيت افراد مبتلا به بيماري‌هاي خاص است. اين افراد از يك‌سو با درد بيماري‌هاي سخت و صعب‌العلاج دست و پنجه نرم كرده و شرايط سخت آنها، خانواده و اطرافيانشان را رنج مي‌دهد و از سوي ديگر تامين هزينه‌هاي بسيار زياد درمان، مشكلات بسياري را براي خانواده اين افراد ايجاد كرده است. بارها شاهد بوده‌ام كه بسياري از اين افراد براي تامين هزينه‌هاي درمان، تا آخرين قطعه از وسایل و تجهيزات ضروري زندگي خود را به چوب حراج زده و ديگر چيزي براي فروختن هم ندارند. در سال‌هاي گذشته شاهد بوديم كه مردم بسياري براي كمك به بيماران خاص و صعب‌العلاج به صورت داوطلبانه وارد ميدان شده و كمك‌هاي نقدي و حمايت‌هاي غيرنقدي خوبي داشته‌اند، اما حجم مشكلات به اندازه‌اي است كه بدون يك حركت عظيم و گسترده (مانند اتفاقي كه اين روزها براي اهداي پلاسما و پلاكت خون شاهد هستيم) نمي‌توان اميدوار به حل مصائب بيماران بود.
براي جذب مشاركت مردم در چنين فعاليت‌هاي داوطلبانه و عام‌المنفعه، در ابتدا بايد اقشار مختلف جامعه از نزديك با مشكلات افراد مبتلا به بيماري‌هاي خاص و خانواده آنها آشنا شده و ببينند كه هموطنان‌شان با چه مشكلاتي به صورت لحظه به لحظه دست و پنجه نرم مي‌كنند. بنابراين ابتدا نياز به آگاهي بخشي داريم و سپس مطمئن هستم كه مردم ما خودشان براي رفع مشكلات ديگران به صورت خودجوش و داوطلبانه وارد ميدان مي‌شوند.