‏«479، 514، 522، 540، 552، 582، 588، 598، 612، 616، 619، 620، 631، 642، 651، 671، 676، 685» ‏اعدادی که خواندید شماره قطعنامه‌هایی است که در طول جنگ ایران و عراق از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد ‏صادر شد. نخستین آنها 7 روز پس از آغاز حمله عراق به ایران و آخرین‌شان نیز 30 ماه پس از پایان آن در شورای امنیت ‏رأی آوردند تا نقطه پایانی باشند بر یکی از طولانی‌ترین جنگ‌های کلاسیک قرن بیستم. اما این‌که چرا ایران به‌عنوان یکی ‏از طرف‌های درگیر به اکثر قطعنامه‌های صادر شده و بندها و تبصره‌های آنها بی‌توجهی کرده و نهایتا قطعنامه 598 را ‏یک‌سال بعد از صدور پذیرفت به بندی برمی‌گردد که در هیچ یک از این قطعنامه‌ها به آن کوچکترین اشاره‌ای نشده بود:   ‏‏«معرفی و تنبیه متجاوز!»
دعوت به صلح یا جایزه به متجاوز؟‏
درست 7 روز پس از آغاز جنگ و درحالی‌که ماشین جنگی عراق به میزان قابل توجهی در خاک ایران پیشروی کرده بود، ‏شورای امنیت سازمان ملل متحد که گویی تازه از خواب بیدار شده بود 6مهر 1359 نخستین قطعنامه خود با موضوع جنگ ‏ایران و عراق را با شماره 479 صادر کرد. در این قطعنامه که رأی موافق هر 15 عضو شورا یعنی آمریکا، شوروی، ‏انگلستان، فرانسه، چین، آلمان شرقی، بنگلادش، مکزیک، جامائیکا، نروژ، نیجر، فیلیپین، پرتغال، تونس و زامبیا را پشت ‏خود داشت از ایران و عراق خواسته شده بود مشکلات خود را از راه‌های مسالمت‌آمیز حل کنند. اما جالب‌ترین نکته قطعنامه ‏‏479 این بود که حتی به شکل تلویحی نیز از عراق نمی‌خواست  نیروهای خود را به پشت مرزهای رسمی برگرداند. پس ‏از این قطعنامه که تهران و بغداد هر یک بنا به دلایلی آن را نادیده گرفتند، شورای امنیت تا‌سال 1366 خورشیدی تقریبا هر ‏سال یک قطعنامه با محوریت جنگ ایران و عراق صادر ‌کرد، اما در‌سال 1367 رکوردها شکسته شد و به تنهایی 5 ‏قطعنامه سازمان ملل به جنگی که حالا لقب طولانی‌ترین جنگ قرن بیستم را بر خود داشت، اختصاص یافت.‏
پذیرفتن 598 یک‌سال پس از صدور ‏
‏31‌سال پیش در چنین روزی، برابر 27 تیر 1367 خورشیدی، ایران قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد که ‏نسبت به دیگر قطعنامه‌های صادر شده با موضوع جنگ ایران و عراق از جامعیت بیشتری برخوردار بود را پذیرفت. با ‏توجه به پذیرش قطعنامه 598 از سوی عراق که بلافاصله بعد از صدور آن در 29تیر ماه‌سال 1366 اتفاق افتاده بود، ‏اینک تأیید آن از سوی ایران - با یک‌سال تأخیر - به نوعی بر پایان جنگ 8 ساله صحه می‌گذاشت. پس از پذیرش قطعنامه، ‏عراق فشار در جبهه‌‌های جنگ را افزایش داد تا به خیال خود با اشغال بخش‌هایی از خاک ایران دست بالا را در مذاکرات ‏صلح داشته باشد، اما در این راه کاری از پیش نبرد و نهایتا 29 مرداد 1367 آتش‌بس در همه خطوط درگیری ایران و عراق ‏برقرار شد.  ‏