مرتضی‌ سلیمی رئیس ‌سازمان امدادونجات

هرازگاهی و در گذر زمان و بی‌صدای ثانیه‌های دنیای فانی، جرس کاروان از رحیل مسافری خبر می‌دهد که بسیار سخت و طاقت‌فرسا می‌نماید که با این نوید در قرآن کریم؛ و خداوند شما را اجر صابرین دهد: «و بشر الصابرین الذین اذا اصابتهم مصیبه قالو انا لله و انا الیه راجعون» آرامش به قلوب داغدیده بازمی‌گردد. خبر جانکاه و فقدان جانگداز همکار ارجمند و امدادگر و نجاتگر لحظه‌های دشوار، مرحوم «کاپیتان اسمعیل دخت میرزا حسن وحید» هم مصداقی از این فقدان‌هاست.
دوستی‌ مهربان که زندگی‌اش آیینه «خدمت به خلق » است. پرواز برای خدمت والا سعادتی است که شایسته انسان‌های بلندهمتی همچون کاپیتان وحید شد. در مورد او باید گفت همیشه در متن امداد بود؛ چه در زمان جنگ که بسیاری از ماموریت‌ها بر عهده‌اش بود، چه در دوران خدمت در جمعیت هلال‌احمر. از روزي كه به خاطر دارم، دل آن مرحوم خانه دردمندان بود؛ بسیار رئوف، خادم و مهربان بود. داغ او را باید به جامعه امدادی کشور تسلیت گفت و کارنامه زندگی‌اش را می‌توان به‌عنوان یک الگوی امدادی ثبت و معرفی کرد. خصلت‌ بدیهی او، حمایت از مستضعف بود. در حوادث مکرر یادآور می‌شد که از ضعیفان غافل نشوید، همیشه تأکید داشت که «با حادثه‌دیدگان مهربان باشید». کرامت، مهربانی، پشتکار، نگاه داوطلبانه و خیرخواهانه ازجمله ویژگی‌های برجسته این امدادگر بزرگوار بود. به عقیده من، روحیه نجاتگری در صدر خصائص این بزرگوار بود. من در مورد کاپیتان وحید می‌نویسم: آسمان بی‌انتهای خدمت که قابل وصف نیست.