«عموم سرکردگان این جریان نفوذی بوده و از طبقه سرمایه‌دار هستند که هیچ نسبتی با عدالت‌خواهی ندارند؛ در حقیقت جریان معاندی هستند که با لطایف‌الحیل چهره خود را عوض می‌کنند؛ یک روز در قالب جنبش سبز، یک روز با پرچم مارکسیست، یک روز با عَلم مخالفت با حجاب.» این جملات نه درباره عملیات تروریستی است، نه عملیات جاسوسی. اینها را روح‌الله سلگی، معاون بسیج اساتید دانشگاه تهران درباره دانشجویان معترض دانشگاه در اتفاقات اخیر گفته است؛ تعابیری تکراری و آشنا که همان نقد همیشگی بر آن وارد است: این‌که گوینده محترم بدون آوردن دلیل و مدرک، عده‌ای از دانشجویان را به امری متهم کند نتیجه‌اش از دو حال خارج نیست؛ یا این دانشجویان همان‌طور که استاد فرموده‌اند گول‌خورده و عامل بیگانه‌اند و عناد دارند که بلافاصله باید بررسی کرد و پرونده‌هایشان را در هم پیچید و به افکار عمومی عرضه کرد تا هشداری باشد برای دیگران. یا دانشجویانی هستند که مسأله دارند؛ که مثل جناب سلگی فکر نمی‌کنند؛ که از برخوردهای چکشی در دانشگاه رضایت نداشته‌اند و خواسته‌اند نظرشان را ابراز کنند. در این‌حال، هزینه و حاصل به‌کار بردن چنین عباراتی برایشان چه خواهد بود. گوینده چطور می‌خواهد ثابت کند که دانشجویان حاضر در معرکه از طبقه سرمایه‌داری‌اند و بازیچه دشمنان‌اند. پیش از آقای سلگی، درباره دانشجویان زیادی چنین تعاریفی به کار رفته و انگ جاسوسی و دشمنی به آنها زده شده است. دانشجویان بسیاری ستاره‌دار شده‌اند و حتی از درس‌خواندن بازمانده‌اند. اما در کمتر موردی بوده که سندی منتشر و افشا شده باشد که این اتهامات چقدر صحت دارد. نتیجه همه اینها هم شده بدبینی بخشی از دانشجویان؛ دلزده شدنشان. این‌که هر دانشجویی درباره قیمت غذا و مسائل صنفی و پوشش و رفت‌و‌آمدش در دانشگاه اعتراضی داشت را با چوب معاند و نفوذی برانیم، جز ایجاد کینه و گوشه‌نشین کردن دانشگاه و ایجاد فضای یأس حاصلی ندارد. بعید است گوینده محترم صحبت‌های بالا و دوستان‌شان طرفدار چنین دانشگاهی باشند. نظام ما همیشه به عزت و احترامی که به دانشگاه می‌گذاشته، مفتخر بوده است. رئیس‌جمهوری مدام از دانشگاه شاداب امن گفته و با امنیتی‌کردن دانشگاه‌ها مخالفت کرده است. مقام معظم رهبری بارها تأکید کرده‌اند که دانشگاه و دانشجو باید زنده و هوشیار باشند. اینها با انگ‌زدن به دانشجویان و تلاش برای ساکت کردن‌شان پس از هر تحرک دانشجویی محقق نمی‌شود. این هم نمی‌شود که عده‌ای در دانشگاه تعیین کنند که چه حرفی درست است و چه حرفی ممنوع و دانشجو باید چطور فعالیت و ابراز نظر کند که مورد پسند قرار گیرد و مُهر و نشان نخورد. به نظر می‌رسد صحبت‌های جناب سلگی اگرچه از روی حسن نیت گفته شده، جز ایجاد نارضایتی، جز دلخوری و انجماد بیشتر دانشگاه را به همراه نخواهد داشت. انقلاب ما به دانشجویان مدیون است و با دانشگاهی پویا و سرزنده خواهد توانست بهتر به مسیر خود ادامه دهد. این همه سوء‌ظن نسبت به دانشجویان به نفع هیچ‌کس نیست. کاش آقای سلگی و دیگر دوستان حاضر می‌شدند بنشینند و بدون برچسب و انگ‌زدن، حرف دیگر دانشجویان را بشنوند و برای آنها حق بیشتری قایل باشند.