شهروند| آشغال‌های دوست‌داشتنی یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های ده‌سال اخیر است. در جنجالی‌بودن و حاشیه‌ساز بودن این فیلم همین بس که شش‌سال در محاق مانده و بعد از این شش‌سال هم از همان اوان اکرانش با اتفاقات عجیب‌وغریب و دلهره‌آوری روبه‌رو بوده که باعث شده سازنده‌اش در تمام گفت‌وگوهایش در این مدت دست‌به‌عصا راه رفته باشد.
اما شاید بنابه‌ذات برخی رسانه‌های آزاد، محسن امیریوسفی در صحبت با این رسانه‌ها از آن لاک محافظه‌کاری که در گفت‌وگو با رسانه‌های وطنی- ازجمله «شهروند»- در آن اسیر بود، بیرون آمده. گفت‌وگویی که دیروز یورونیوز با این کارگردان منتشر کرده از این قبیل است. گفت‌وگویی که در آن امیریوسفی با اشاره به این‌که فیلمش در دوره احمدی‌نژاد و سپس دوره اول ریاست‌جمهوری روحانی در محاق مانده، با این جمله به استقبال مصاحبه می‌رود: «این نشان می‌دهد برای غول سانسور تفاوتی نمی‌کند که در دوره طلایی نقره‌ای یا برنزی باشد، چون در همه حال همچنان سرحال و قوی است و این شرم‌آور است.»
خیلی‌ها در فضای مجازی این عقیده را جار زده‌اند که این فیلم اگر در زمان خودش اکران می‌شد، نمی‌توانست چنین مردم را به سینماها بکشاند و درواقع توقیف درنهایت به‌نفع این فیلم تمام شده است. مطلبی که کارگردان فیلم آن را انکار می‌کند: «توقیف هیچ وقت تأثیر مثبت ندارد. هر کسی هم فکر می‌کند که توقیف یا سانسور به فیلم کمک می‌کند خواسته یا ناخواسته همکار توقیف‌کننده است.»
حالا استقبال از فیلم توقعات‌تان را برآورده کرده؟
اتفاق جالب همین استقبال مردم بود. فیلمی که شش‌سال توقیف بود، شاید از دید مردم یک فیلم کهنه باشد، اما مردم از آن استقبال کردند.
چه‌قدر از فیلم سانسور شده؟
تقریبا هیچ. فیلم من حدودا ۹۰ دقیقه است و مجموعه اصلاحاتی که از من خواسته شده بود تا در فیلم اعمال کنم ۴۶ دقیقه بود، پس مشخص است که چیزهایی از فیلم باید کم می‌شد و نشد.
ظاهرا شما رکورددار سانسور و توقیف هستید. فیلم اولتان خواب تلخ بعد از دوازده‌سال توقیف، و فیلم دومتان آتشکار پس از سه سال توقیف اکران شدند. این هم از وضع آشغال‌های دوست‌داشتنی.
در این ۱۵سال ۲۲سال فیلم‌های من در توقیف بوده‌اند. البته همه تقصیرهای توقیف را نباید به گردن مدیران ارشاد انداخت. در بسیاری از مواقع آنها به‌طرز هولناک و تأسف‌باری ابزار دست گروهی از سینماگران هستند که آنها را به سمت سانسور برخی نگاه‌ها هدایت می‌کنند.