سحاب شکیبا| ذوق‌زده پخش یک برنامه با استانداردهای قابل‌قبول نیستیم. بهتر از هرکسی هم می‌دانیم که «عصرجدید» پر از نکته‌های مثبت و ‏ایرادها در کنار هم است. ولی مهمتر از همه اینها، نه کشف استعداد است -که جامعه ما آن‌قدر متکثر نیست که برای هر استعدادی جای ‏خالی کشف‌نشده‌ای وجود داشته باشد!- و نه معرفی چهره‌های تازه به مردم، بلکه مهمترین دستاوردِ این هزینه‌ای که برای عصرجدید ‏می‌شود، جذب مخاطب برای رسانه ملی است. رسانه‌ای که جز چند برنامه انگشت‌شمار راهی برای قلاب‌کردن بینندگان ندارد، برابر همه ‏رقیبان مجازی و ماهواره‌ای‌اش دست تسلیم بالا آورده و حالا عصرجدید می‌تواند سکوی پرشی برای آن باشد. اما... اما شرط دارد!‏
اساسا این جنس برنامه در همه‌جای دنیا «زنده» نیست، چون نمی‌توان ریسک کرد و استاندارد و ریتم برنامه را به دلیل حفظ ‏جذابیت آنی به خطر انداخت. اما برنامه ضبطی در صداوسیمای ما مجالی می‌شود برای برخی سختگیری‌های قبل پخش، ممیزی‌های ‏غیر ضروری و دردسرهایی که همه از آن خبر داریم. نمونه‌اش شیوه ممیزی اجرای شرکت‌کننده‌ای که قرار بود با موسیقی روپایی بزند و ‏آن‌چه ما دیدیم، تدوین به هم‌ریخته‌ای از حرکات نامفهوم و اسلوموشن بود و آخرسر، داوران هیچ مخالفتی با این اجرای از نظر ما عجیب، ‏نداشتند! یا دختری که جمله‌ها را از انتها به اول می‌خواند، بدون پاسخ به سوال آریا عظیمی‌نژاد و گرفتن هدیه اسپانسر به‌کل از روند ‏برنامه کنار گذاشته شد. حاشیه‌هایی که می‌توانست به جذابیت و حقیقت‌نمایی برنامه بیشتر کمک کند و «قواعد ژانر» را به مخاطب ‏ایرانی نشان دهد.‏