سُمیرا زمانی روزنامه‌نگار

ساعت هشت شب چهارشنبه بود که خبر حمله تروریستی در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌چرخید، اتوبوس پرسنل شیفت سپاه در محدوده چانعلی جاده خاش، زاهدان بر اثر عملیات انتحاری منفجر شد. روابط عمومی قرارگاه قدس نیروی زمینی سپاه همان شب در اطلاعیه‌ای تعداد شهدای این حمله را که گروه تروریستی جيش‌العدل مسئولیت آن را برعهده گرفت، 27شهید و مجروحان را ۱۷ نفر اعلام کرد.
این حمله واکنش‌های متفاوتی را به دنبال داشت؛ مردم عزادار از دست دادن فرزندان ایران شدند و فارغ از هر گونه گرایش سیاسی یا مذهبی این حرکت وحشیانه را محکوم کردند. تا این‌جا همه چیز همان روالی را طی کرد که انتظار آن می‌رفت، اما از زمانی که انتشار ویدیوهایی از محل حادثه آغاز شد، داستان روی زشت دیگری به خود گرفت.
 فیلم‌ اتوبوس منفجرشده که پر بود از خون و بدن‌های تکه‌تکه و خونین شهدا یا مجروحان حادثه در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌چرخید و این سوال همیشگی که آیا اجازه داریم چنین بی‌محابا تصاویر دردناک عزیزان مردم را دست‌به‌دست بچرخانیم یا نه؟ و البته که این داستان تازگی نداشت و چند سالی است پس از وقوع هر حادثه‌ای کسانی هستند که ناشناس یا شناخته‌شده دست به چنین کاری می‌زنند و به این فکر نمی‌کنند که شاید خانواده عزیزان ازدست‌رفته با دیدن چنین تصاویری طاقت‌شان تمام شود و تا تمام عمر چنین تصویری از جلوی چشمان‌شان کنار نرود.
 اما حالا دو روز است که عکس‌های دیگری دست‌به‌دست می‌چرخد. پیکر شهدا برای تشییع به شهرشان رسید و خانواده‌های داغدار این درد با عزیزانشان وداع کردند و در این بین عجیب‌ترین تصاویر مربوط به کودکانی‌ است که برای وداع کنار پیکر پدران‌شان نشسته‌اند و شاید تلخ‌ترین عکس مربوط به کودکی بود که بر روی سینه جنازه پدر نشسته و با بهت به صورت پدری نگاه می‌کند که تا چند روز قبل بدون این پنبه‌های فرورفته در دهان و صورت کبود با او می‌خندیده.
شاید نتوانیم از کسانی که فیلم‌های صحنه حادثه را منتشر کرده‌اند، خرده بگیریم، اما از کسانی که چنین خداحافظی دردناکی را برای کودکان داغداری که برای همیشه پدر از دست داده‌اند، ترتیب داده‌اند و از آن فیلمبرداری کرده و منتشر می‌کنند می‌توان گلایه کرد، حتی یک مطالعه روانشناسی دم‌دستی هم کافی است تا متوجه شویم کودکان از نظر روانی در معرض چه آسیب‌هایی هستند و چه خاطرات و تصاویری بر روی آینده و زندگی‌شان تاثیرگذارند. کاش کمی انصاف داشته باشیم و به این فکر کنیم شاید چنین وداعی حق این بچه‌‎ها نبود.