شهریورماه سال 57 بود که تهران در تب التهابات و ناآرامیهای قبل از پیروزی انقلاب میسوخت؛ واقعه کشتار مردم تهران در روز 17 شهریور 1357 که «جمعه سیاه» هم نام گرفت، یکی از نقاط عطف تاریخ انقلاب اسلامی بود. این واقعه باعث تسریع روند مبارزات انقلابی و به ثمررسیدن آنها در بهمن 1357 شد. در این راهپیمایی زنان با چادر سیاه جلوی جمعیت در حرکت بودند و موتورسواران با فاصله 100 و 200متری جلوتر از همه حرکت میکردند تا هم راه را باز کنند و هم به راهپیمایان آب و غذا برسانند. در این تظاهرات رهبران جبهه ملی نیز شرکت کردند. روزنامه اطلاعات نیز گزارش داد: جمعیت راهپیمایی در پایان به صدها هزار نفر رسید. مردم بر سر راهپیمایان گلاب میریختند.
اما درنهایت تظاهرات مردم تهران با سرکوب خونین ماموران حکومت محمدرضا پهلوی روبهرو شد. امام خمینی در پیام به ملت ایران آرزو کردند که «ای کاش خمینی در میان شما بود و در کنار شما در جبهه دفاع برای خدای تعالی کشته میشد.» امام خمینی بار دیگر از ارتش خواستند به مردم بپیوندند تا «نام خود را در تاریخ که به سود ملت ایران به راه خود ادامه میدهد، هرچه زودتر ثبت کنند.» فرمانداری نظامی تهران آمار 87 کشته و 250 مجروح را تأیید کرد، اما مخالفان حکومت، اعلان داشتند که در این روز بیش از 4هزار نفر کشته شدهاند و تعداد کسانی که تنها در میدان ژاله جان باختهاند، 500نفر است. سالها بعد عمادالدین باقی طی تحقیقی با توجه به دسترسیاش به آمار بنیاد شهید انقلاب اسلامی و منابع دیگر تعداد کشتهشدگان 17 شهریور را 88نفر ذکر میکند که 64نفر آنها در میدان ژاله کشته شدند.