حسام حیدری طنزنویس
جشنواره امسال نه‌تنها در بخش دعوا و درگیری و زدوخورد به پای جشنواره‌های سال‌های قبل نمی‌رسد، بلکه حتی در زمینه پوشش عجیب‌وغریب و ترسناک بازیگران و عوامل فیلم‌ها هم حرفی برای گفتن ندارد. نوید محمدزاده که در زمینه پوشش با روزهای اوجش فاصله گرفته، امسال یاد و خاطره شبه‌نظامیان کنگو را زنده کرد و با یک پیراهن نظامی همراه با شلوار بیست‌جیب به جشنواره فیلم فجر آمد. (و البته کلاشینکف و خمپاره‌انداز دستی‌اش را فراموش کرده بود) اگرچه تلاش محمدزاده برای متفاوت‌بودن ستودنی است، اما حقیقت این‌که او هنوز نتوانسته رکورد آن لباس مشکی نوار نوار مومیایی‌اش و شلوار پاچه تنگش را بشکند و سیری نزولی را در لباس پوشیدن آغاز کرده است. امیدواریم این بازیگر در اختتامیه به انتظارات پاسخ بدهد و آن لباس خلبانی قشنگه را بپوشد و به دبیر جشنواره بگوید: «امشب می‌خوایم با هم پرواز کنیم» و به این ترتیب فضای جشنواره را از این رکود خارج کند.
صابر ابر که در این زمینه رقابت تنگاتنگی را با نوید محمدزاده دارد، بالاخره بی‌خیال شال‌گردن‌های دوازده متری سال‌های قبلش شد و این بار به پوشیدن یک کت چهارخانه همراه با جوراب قرمز و کفش دامادی بسنده کرد.
امسال از ترکیبات زیبای: تی‌شرت عکس باب اسفنجی با کت و شلوار و کفش کتانی و یا مانتو با دو متر سرشانه و اِپُل و کیف دو متر در دو متر چرم خبری نیست. فقط یک مورد لباس هالوین با جوراب سبز طرح کاکتوس در بین خانم‌ها داشتیم و یک مورد رومیزی رنگی که خانم بهنوش بختیاری به تن کرده بود. ولی انتخاب ما برای کسب سیمرغ همچنان همان بازیگر خانمی است که با چکمه شست‌وشوی فرش آمده بود که در نوع خودش آوانگارد و تابوشکن به نظر می‌رسید.
از اینها گذشته فیلم‌ها آنچنان تعریفی ندارند و هر چه فیلم‌ها بیشتر نمایش داده می‌شوند، درود و سلام تماشاگران به هیأت انتخاب هم بیشتر می‌شود. واقعا این‌که چطور شد که یک‌سری از فیلم‌ها تو جشنواره انتخاب شدند؟ و این‌که بقیه فیلم‌ها چقدر از اینها بدتر بودند که انتخاب نشدند؟ دو سوالی است که نمی‌شود جوابی برایش پیدا کرد.
فیلم‌های برتر آرای مردمی هم اعلام شدند، ولی معلوم نیست که هر کدام از فیلم‌ها چند تا رأی آورده‌اند. جالب اینجاست که بعد از اعلام اولیه، هر روز یکی از فیلم‌ها حذف می‌شود و حتی ممکن است یک فیلم جدید اضافه شود. این شیوه آنچنان پرتعلیق است که کمر سینماگران را هم خم کرده. امیدوارم امسال هم مردم بتوانند فیلم مورد نظر مسئولان و مدیران جشنواره را انتخاب کنند وگرنه مدیران جشنواره مجبور می‌شوند خودشان این زحمت را بکشند که باعث اذیت‌شدن آنها و پوست‌پوست‌شدن دستشان می‌شود.