شهروند| نایب‌قهرمان وزنه‌برداری جهان در‌سال 2013 که در آستانه بازی‌های آسیایی با مشکل مصدومیت روبه‌رو شد و حالا باید یک‌سال خانه‌نشین باشد، دل پری از فدراسیون و مسئولانش دارد. او که رکوردش در‌سال 2013 حتی یک کیلوگرم بیشتر از رکورد امسال بهداد سلیمی بود، معتقد است رضازاده خودش را به فراموشی زده و حتی یک بار هم با او تماسی نداشته است. مولایی این روزها در بابلسر درحالی‌که با عصا راه می‌رود، در گفت‌وگو با «شهروند» مسائل مهمی را افشا کرد.
وضع مصدومیتت چطور است؟تمریناتت را شروع کردی؟
با این‌که با عصا راه می‌روم اما تمرینات بدنسازی‌ام را آغاز کرده‌ام و در کنارش فیزیوتراپی هم می‌کنم. خودم که به این زودی‌ها نمی‌توانم تمرین با وزنه را آغاز کنم اما سعی می‌کنم در این مدت حداقل تجربیاتی که دارم را در اختیار جوانان شهرم قرار دهم. از ابتدا من مربیگری را دوست داشتم، اگرچه شاید برایم کمی زود باشد اما چون مدت زیادی باید خانه‌نشین باشم، تصمیم گرفتم به این شکل در کنار وزنه‌برداری بمانم.
برای مسابقات جهانی سال آینده که تعیین‌کننده سهمیه المپیک محسوب می‌شود، به تیم‌ملی برمی‌گردی؟
انشاءالله از ابتدای سال 94 بتوانم با وزنه تمرین کنم و به مسابقات جهانی سال آینده برسم اما هنوز دقیق مشخص نیست. هدف اصلی من المپیک 2016 است که باید روی سکو بروم.
مسابقات جهانی امسال را که با نتایج نسبتا ضعیف برای ایران همراه بود دیدی؟
بله، این رقابت‌ها را دنبال کردم. رقابت بهداد سلیمی برایم خیلی مهم بود که توانست وزنه‌های نسبتا خوبی بزند. متاسفانه تیم خوبی امسال راهی مسابقات جهانی نشد و سلیمی نیز به دلیل خستگی نتوانست رکوردهای خوبی را از خود به جای بگذارد. من سال گذشته توانستم یک کیلو بیشتر از رکورد امسال بهداد بزنم. آن‌قدر وزنه‌برداران تیم‌ملی کم بودند که جابر بهروزی با وجود مشکل قلبی به این رقابت‌ها اعزام شد؛ نمی‌دانم اگر خدایی ناکرده مشکلی برایش پیش می‌آمد، چه کسی می‌خواست پاسخگو باشد.
مدتی هم که برای عمل جراحی در بیمارستان بودی، دچار مشکلاتی شدی. بالاخره هزینه عمل جراحی‌ات را چه کسی پرداخت کرد؟
هنوز هزینه عمل من را هیچ‌کس پرداخت نکرده است. اصلا اگر پزشکان اشتباه نمی‌کردند و قبل از بازی‌های آسیایی متوجه می‌شدند که رباط پاره کردم، پایم اینطور نابود نمی‌شد. بعد از آن نیز قرار بود فدراسیون پزشکی ورزشی هزینه عمل من را بدهد که رئیس آن تغییر کرد، سپس کمیته المپیک و فدراسیون نیز قول‌هایی دادند که عملی نکردند. باضمانت یکی از پزشکان از بیمارستان مرخص شدم و طبیعتا چون در اردوی تیم‌ملی مصدوم شدم، فدراسیون باید تمام هزینه‌های درمانم را پرداخت کند.
بعد از عمل جراحی‌ات کسی سراغی از تو گرفته است؟
از طرف فدراسیون هیچ‌کس تماس نگرفته اما بهداد سلیمی و کوروش باقری بارها به من زنگ زده‌اند. متاسفانه رئیس فدراسیون خودش را به فراموشی زده و برای من که 8سال در تمام رده‌ها برای تیم‌ملی مدال کسب کردم، هیچ ارزشی قایل نیست. این آقایان دنبال منافع خودشان هستند و با این وضعیت، وزنه‌برداری درست بشو نیست.
انگار دل پری از مسئولان داری...
در فدراسیون که اصلا رئیس نداریم و در تیم‌ملی نیز مربیان در حد ملی نیستند. در امکانات هم که
زیر صفر هستیم. حتی برای قهرمان فوق سنگین جهان یک غذای درست و حسابی پیدا نمی‌شود. اینها واقعا خنده‌دار است. البته مسئولان وزارت ورزش و کمیته نیز همین‌طور هستند. فقط می‌گویند وزنه‌برداری مدال‌آور است اما نمی‌دانند که این مدال‌ها به چه شکلی به دست می‌آید. ماهیانه 800هزار تومان به ما حقوق می‌دهند که به 10 روز نکشیده، تمام می‌شود. آن پول را هم دنبال بهانه هستند که ندهند. مثلا می‌گویند بند کفشت باز است؟ پس این ماه حقوق نمی‌گیری! این پول‌ها همه به جیب رئیس فدراسیون می‌رود. رضازاده اصلا به فکر فدراسیون نیست و فقط به جیب خودش فکر می‌کند.
فکر نمی‌کنی رضازاده دوست ندارد رکوردش زده شود و اینطور برخورد می‌کند؟
تا سال گذشته اینطور نبود و دوست داشت که من موفق باشم اما امسال رفتارش کاملا تغییر کرد. مطمئن باشید که امسال دوست نداشت بهداد سلیمی رکوردش را بزند و اجازه این کار را هم در بازی‌های آسیایی به سلیمی نداد.