هفته گذشته يكي از بازيگران سينما كه به تبليغ يك آمپول اقدام كرده بود، به دادسرا احضار شد و در نهايت از اقدام خود عذرخواهي كرد. در متن عذرخواهي وي آمده است كه:   
«من از این‌که نمی‌دونستم تبلیغ دارو جرم محسوب می‌شود، بسیار متاسفم و بابتش هر مجازات قانونی را می‌پذیرم و احترام می‌گذارم! ولی از نیت خیرم آگاهم و پای آن ایستاده‌ام، اما یک چیزی که متوجه شدم این بود که کاش در آن  ویدیو (که تبلیغ دارو بود) یک پزشک و متخصص همراه من بود.
اشتباه خودم را برای ندانستن قانون می‌پذیرم، اما برای اثبات نیت و اطلاعات در مورد احیای معتاد هنگام اوردوز همچنان از اطلاع‌رسانی که کردم، دفاع می‌کنم، فقط کاش دقیق‌تر و تخصصی‌تر منتشر می‌کردم.»
در درجه نخست بايد گفت كه عذرخواهي از عمل اشتباه را به اما و اگر نبايد مشروط كرد، هرچه صريح و روشن باشد، به نفع فرد است، به علاوه نباید بعد از حضور در دادسرا اظهار شود، همان لحظه که همه گفتند این کار غیرقانونی است، باید فورا عذرخواهی می‌شد. همچنین انگيزه‌هاي فرد در ارتكاب يك تخلف گرچه مهم است، ولي در بسياري از موارد موضوعی فرعي محسوب مي‌شود. اين‌كه ايشان با هدف كمك به معتادان و جلوگيري از مرگ آنان دست به اين تبليغ زده يا آن‌كه هدف مادي انگیزه اصلي بوده است، در اصل ماجرا تغيير چنداني ايجاد نمي‌كند. اتفاقا اگر با انگيزه خير تبليغ كرده، نشان‌دهنده آن است كه حرمت اين انگيزه را نگه نداشته‌ و خيلي سرسري و براساس توصيه كسان ديگري كه طبعا انگيزه مالي داشته‌اند، عامل چنين تبليغي شده است‌.
بخش منفي ماجرا اينجاست كه ايشان مدعي است از منع تبليغ دارو و جرم‌بودن آن اطلاعي نداشته است. فرض مي‌كنيم كه اين ادعا درست باشد، ولي آيا نبايد سوال كرد هنگامي كه هيچ‌گونه تبليغ دارو را در رسانه‌هاي رسمي نمی‌بیند، چرا اين فقدان آگهی برای ایشان به‌عنوان پرسش مطرح نشده است؟ از خود نپرسیده‌ که چرا چنين تبليغاتي فقط منحصر به رسانه‌هاي غيررسمي و فرامرزي است؟ صداوسيمايي كه از تبليغ پفك و چيپس نمي‌گذرد، چرا وارد تبليغ دارو نمي‌شود؟ به علاوه مگر مردم مي‌توانند خودشان خودسر دارو مصرف كنند که او تبلیغ آن دارو را کرده است؟ مگر ايشان بدون تجويز پزشك براي خودش دارو تجويز مي‌كند كه حالا دارد براي مردم دارو تبليغ و تجویز مي‌كند؟ اين حد از بي‌اطلاعي از سوی هنرمندي كه مي‌خواهد در نقش سلبريتي وارد عرصه عمومی شود و خير مردم را بخواهد، چيز عجيبي است و نشان مي‌دهد كه اين افراد ابتدا بايد دانش خود را تقويت كنند، سپس افرادي را به‌عنوان مشاور در کنار خود داشته باشند كه هيچ كاري را بدون مشورت آنان انجام ندهند.
شايد ايشان توجه نداشته باشد كه اگر يك سلبريتي در غرب چنين حكمي و تبليغي را صادر كند و مردم به واسطه آن، از آن دارو استفاده كنند و دچار مشكل شوند، به راحتي از سوي همان مردم «سو» مي‌شود و خسارات دريافت مي‌كند. در دنياي جديد خيرخواهي امري ساده و شخصي نيست. سلبريتي‌هاي غربي كه وارد فعاليت‌هاي خيرخواهانه مي‌شوند، در ابتداي كار اقدام به راه‌اندازي نهادي مدني مي‌كنند و كارهاي خير خود را از طريق كارشناسان و به صورت نهادي پيش مي‌برند. اين مشكلي است كه در قضيه كمك به زلزله‌زدگان نيز شاهد بوديم. سلبريتي‌ها بايد فراتر از كمك به زلزله‌زدگان اقدام كنند. آنان مي‌توانند از طريق تاسيس نهادهاي خيريه و با رعايت اصول علمي و كارشناسي اقدام به كمك كنند، ولي اگر قرار باشد همه اقدامات آنان فردي و براساس فهم و درك شخصي خودشان انجام شود، نتيجه‌اي بهتر از اين نصيب جامعه نمي‌شود كه تبليغ‌گر غيرقانوني آمپول شوند و سپس چاره‌اي جز عذرخواهي براي فرار از مجازات نداشته باشند.