«...نویسنده، فقط به دلیل عادتی که ریشه در زبان غیرصمیمی دیباچه‌ها و تقدیم‌نامه‌ها دارد، می‌گوید: «خواننده‌ من.» درحالی‌که در واقع، هر خواننده‌ای، زمانی که کتابی را می‌خواند، خواننده‌ خودش است. کتاب نویسنده چیزی جز نوعی وسیله‌ بصری نیست که او در اختیار خواننده می‌گذارد، تا با آن بتواند آن‌چه را که شاید بدون آن کتاب نمی‌توانست در خودش ببیند، درک کند. محک حقیقت کتاب این است که خواننده آن‌چه را که کتاب می‌گوید در خودش باز بشناسد...» متنی که خواندید گزیده‌ای بود از ترجمه فارسی اثر سترگ نویسنده فرانسوی مارسل پروست یعنی «در جست‌و‌جوی زمان از دست رفته». 96‌سال پیش در چنین روزی (18 نومابر 1922) این نویسنده شهیر در پاریس درگذشت و در گورستان پرلاشز به خاک سپرده شد. مهدی سحابی که هجدهم آبان نهمین سالروز درگذشتش بود، این اثر 7 جلدی را به فارسی ترجمه کرده است. «در جست‌و‌جوی زمان از دست رفته» طولانی‌ترین داستان تاریخ است. در این رمان به دنبال یک داستان کلاسیک نباید نباشید. پروست در این اثر به تحلیل ادبی، هنری، فلسفی و اجتماعی از جامعه‎ اواخر قرن  19 فرانسه پرداخته است.