علی‌اکبر محمدخانی طنزنویس

من خیلی کوچیک بودم که زبون باز کردم، اونم وقتی که فقط شیش ماهم بود. یعنی تو اون سن و‌سال که بلانسبت سگ زبون باز ‏نمی‌کرد، من باز کردم، اونم بخاطر این‌که مامانم کلا اعتقاد نداشت به بچه‌ش شیر بده؛ آن‌قدر گرسنه‌ نگهم داشته بود که یه روز ‏بالاخره دست از ناله کردن برداشتم و از توی قُنداق بهش گفتم: «ببخشید، احساس نمی‌کنی باید به من شیر بدی؟» مامانم گفت: ‏‏«شیرِ چی می‌خوای؟» گفتم: «بلانسبت شیر گاپ می‌خوام.» مامانم گفت: «اکبر کوچولو، من دو چیکه شیر گاپ داشتم اونم باهاش شیربرنج درست کردم، شام داییت‌اینا دارن میان خونه‌مون، چیزی دیگه ندارم بهت بدم.»من گفتم:  «پس ‏من چکار کنم؟» گفت: «شیر خشک می‌خوری؟» گفتم:  «آره.» گفت:  «زهر هلاهل بخوری، شیرخشک نداریم تو این وضع جنگ ‏و بدبختی.» گفتم:  «ای بابا، تقصیر من چیه؟» گفت:  «تو چرا متوجه شرایط حساس نیستی؟ بذار شیر خشک پیدا شه، بعد به فکر ‏تن‌پروری باش، انقد حریص و طماع نباش، مال دنیا ارزش نداره.» ‏
خلاصه این گذشت و من بزرگتر شدم، یه روز به بابام گفتم:  «بابا بستنی قیفی می‌خری؟» یادش بخیر، بابام همین‌طور که داشت قیف روی بشکه نفت رو فرو ‌می‌کرد انتهای ستون فقراتم گفت:  «سن خرِ خان رو داری، نمی‌بینی اوضاع رو؟»‏
وقتی هم رفتم مدرسه، روز معلم، معلممون با چشم گریون گفت:   «بچه‌های خوب و نازنین، من از شما توقعی ندارم، نمی‌خواد ‏خانواده‌هاتونو توی زحمت بندازید، من هیچی نمی‌خوام، اگه هم خواستید زحمت بکشید، نهایتا نفری نیم متر شلنگ بیارید، همین ‏برای من کافیه.»منم وقتی رفتم خونه به بابام گفتم:  «شلنگ داری؟»بابام که داشت روغن ماشینشو عوض می‌کرد، دستشو به کله‌م ‏کشید وپرسید:  «مگه فردا روز معلمه؟» گفتم:  «آره» خندید و رفت شلنگ مستراحو کند داد دستم، منم فرداش با خوشحالی رفتم ‏مدرسه. ‏
معلممون شلنگو که دید خیلی خوشحال شد و گفت:  «کله‌ات روکی سیاه کرده؟» دیگه نذاشت جواب بدم، همه‌مون رو به ‏صف کرد و همه رو با شلنگی که آورده بود کتک زد. اجازه هم نمی‌داد داد بزنیم، می‌گفت:  «ببندید در گاله‌ها رو، نمی‌بینید تو ‏چه شرایطی قرار داریم؟» خلاصه آن‌قدر با شلنگ توی سر و صورتمون زد که شکل بادمجون شدیم؛ البته فرق من با بقیه ‏بچه‌ها این بود که من هم کتک خورده بودم، هم بوی مستراح گرفته بودم، چون بابام حوصله نکرده بود شلنگو بشوره، ‏همونجوری که سر شلنگ تو چاه خلا افتاده بود، کنده بود داده بود دستم. ‏‎ ‎
خلاصه اینم گذشت تا بزرگتر شدم و خواستم زن بگیرم. ولی هر جا خواستگاری می‌رفتم بهم زن نمی‌دادند. هر چی می‌پرسیدم:   ‏‏«آخه برا چی؟ نکنه  اینم ربطی به شرایط زمونه داره؟» می‌گفتند:  «نه؛ ما به کسی که جای شلنگ روی صورتش باشه ‏دختر نمی‌دیم.»‏
خلاصه این گذشت و بالاخره تونستم دختری پیدا کنم که مثل بقیه نبود و تنها کسی بود که با جای شلنگ روی صورتم مشکلی ‏نداشت، فقط مشکلش این بود که‌سال تا‌سال غذا درست نمی‌کرد و هر وقت می‌گفتم:  «خانوم، مُردیم از گشنگی»می‌گفت:   ‏‏«خفه‌خون بگیر اکبر شلنگی، بذار ببینم بالاخره وضع رب چطوری میشه.» اینها رو گفتم که بگم، نسل سوخته ماییم...‏