با غروب آفتاب روز دهم محرم، روز عاشورای ۶۱ ه.ق که در ابیات و مرثیه‌های پارسی‌زبان به شام غریبان یاد شده،  واقعه جنگ هزاران تن با ۷۲ تن شهدای کربلا به پایان رسید . واقعه یک روزه تاریخ که اثرات آن را در تمام ادوار تاریخ شاهد بوده‌ایم. عمر بن سعد در روز یازدهم تا وقت ظهر در کربلا ماند.  خولی اصبحی سر امام حسین (ع) را همان روز عاشورا برداشت و با شتاب و عجله به کوفه برد. جارچی‌ها در شهر جار زدند که در روز ۱۳محرم لشکریان فاتح بن سعد وارد کوفه می‌شوند. دستور ابن زیاد کلمه‌به‌کلمه اجرا شد، زیرا همه از قساوت و بی‌رحمی او بیم داشتند. وقتی روز از نیمه گذشت، فرمان داد تا بانوان خاندان پیامبر(ص) را بر شتران بی‌جهاز سوار کردند و حضرت سجاد(ع) را نیز با زنجیر مخصوصی بسته و بر شتر سوار کردند. هنگامی که آنان را مانند اسیران می‌بردند و از قتلگاه عبور دادند. عصر روز یازدهم اهل بیت(ع) را با حالت اسارت به طرف کوفه بردند. نزدیک غروب حرکت کردند و شبانه به کوفه رسیدند. بنابراین آن بزرگواران داغدار و مصیبت‌زده را تا صبح پشت دروازه‌های کوفه نگه داشتند.