در دورانی که هنوز مردم متمدن غرب تصور درستی از مردمان بومی کشورهای دیگر نداشتند، برخی‌ها تصمیم گرفتند با ساختن مکان‌هایی به نام «باغ وحش انسانی» مردم بومی کشورهای مختلف را به اروپاییان متمدن و کنجکاو معرفی کنند! به طور مثال اوایل قرن نوزدهم میلادی در فرانسه مزارع بزرگی وجود داشت که خانه‌های بومی به سبک کشورهای مختلف (عمدتاً مستعمرات فرانسه در آفریقا و آسیا) در آنها ساخته شده بود تا سبک زندگی بومیان کشورهای دوردست را به فرانسویان نشان بدهد. فرانسوی‌ها افرادی را از کشورهای تحت استعمار به این خانه‌ها آورده بودند و آنها مجبور بودند لباس‌های بومی بپوشند و بدون توقف و استراحت نمایشی کامل از زندگی بومیان را به بازدیدکنندگان غربی ارایه بدهند. این باغ وحش‌ها تنها مختص اروپا نبود و در آمریکای شمالی هم رد پای آنها دیده می‌شود. در نمایشگاه سنت لوئیس که سال 1904 در میسوری برگزار شد، اشیاء و ابزار مختلفی از کشورهای دنیا به نمایش گذاشته شد. در این نمایشگاه برای جلب بازدیدکنندگان بیشتر تعدادی از افراد بومی کشور فیلیپین در معرض بازدید مردم قرار گرفتند. متاسفانه تا اواسط قرن بیستم حیات باغ وحش‌های انسانی ادامه داشت. سال 1958 را باید نقطه پایانی بر این توحش انسانی قلمداد کرد. در این سال طی برگزاری نمایشگاه جهانی بروکسل، بومیان یک روستا در کنگو در معرض نمایش عمومی قرار گرفتند. خوشبختانه یک عکس تاثیرگذار توانست به این پدیده شوم و غیرانسانی خاتمه بدهد. در این عکس یکی از بازدیدکنندگان از پشت نرده‌ها به دختربچه‌ای آفریقایی غذا می‌دهد! تأثیر این عکس باورنکردنی بود و موج اعتراضات علیه باغ وحش‌های انسانی به پاخاست و بالاخره بساط آنها را برای همیشه برچید.