| رقیه مهدی پور | داوطلب هلال احمر|
روستای قاسم‌آباد در 45کیلومتری ایرانشهر نخستین مقصد کاروان سلامت استان کرمان در سیستان‌وبلوچستان بود. به عنوان دستیار دندانپزشک و هماهنگ کننده پزشکان به صورت داوطلبانه به این منطقه اعزام شدم؛ نخستین چیزی که هر فردی با ورود به این روستاها می‌تواند در توصیفشان بگوید این است که فقر در این مناطق بیداد می‌کند.
فقری که برای کمتر کسی قابل تصور است؛ نه در کلام می‌گنجد و نه قابل بازگو کردن است. ما در قالب کاروان سلامت به این منطقه رفتیم اما سبدهای تغذیه‌ای هلال را هم میان اهالی تعدادی از خانهها توزیع کردیم.
چیزی که از نزدیک مشاهده کردیم، فقر مطلق بود حتی به جرأت می‌توانم بگویم بعضی از مردم این روستاها با مرگ دست و پنجه نرم می‌کردند؛ برای نمونه خانواده‌ای بود که مادر خانواده توده‌ای در سینه‌اش داشت که پزشکان تشخیص سرطان داده بودند، اما نتوانسته بود درمانش را
پیگیری کند.
به طور کلی قریب به اتفاق مردم به دلیل گرد و خاک و ذرات هوا از آسم رنج می‌برند؛ پزشکان عمومی به محض معاینه این مشکل را تشخیص دادند و البته می‌توانم بگویم مشکل حاد ریوی شایع‌ترین معضل سلامت مردم این روستاها بود. بعد از مشکل ریه، دندان‌های خراب مهمترین موردی بود که جلب توجه کرد.
به طوری که از هر 10 نفری که معاینه شدند دست‌کم 8 نفر باید دندان‌هایشان را می‌کشیدند و حتی قابل ترمیم هم نبود و نمی‌توانستیم به دندان‌هایشان برسیم.
فقر اقتصادی در کنار فقر فرهنگی شرایط را برای روستاهای محروم سخت و سخت‌تر کرده است. از نظر آب و هوایی شرایط به گونه‌ای بود که داوطلبان در دمای 52درجه سانتیگراد خدمت‌رسانی می‌کردند و این همان دمایی است که مردم این مناطق در آن روزگار می‌گذرانند؛ و البته گرد و خاک را هم به گرمای هوا اضافه کنید.
من پیش از این در کاروان‌های سلامت زیادی شرکت کرده بودم، ولی این کاروان یکی از بهترین‌ها بود و همه پزشکان حاضر این را
تایید می‌کردند.
در یک کلام باید بگویم کار جمعیت
هلال احمر عالی بود. از تیم سلامت بهداشت گرفته تا جنگ‌های شادی و نشاط که برای بچه‌های محروم برگزار شد؛ بچه‌هایی که برنامه‌های شاد برایشان خیلی تازگی داشت. اما به هر حال این راه‌حل‌ها مقطعی و زودگذر است. مردم محروم بسیار نجیب هستند و باید مشکلشان ریشه‌ای حل شود.
همه دستگاه‌ها و نهادها باید خود را مسئول بدانند؛ هلال احمر در جایگاه خود همیشه در صحنه بوده و هر کاری که باید برایشان انجام داده و مطمئنا این برنامه‌ها ادامه پیدا می‌کند. اما محرومیت‌ها به قدری عظیم و وسیع است که نیازمند یک حرکت جمعی و عزم ملی برای پاسخگویی و رسیدگی است.