شهروند| جام‌جهانی همواره فرصتی برای پرش بازیکنان ناشناخته به سوی پیشرفت بوده اما گویا این موضوع شامل ایران نمی‌شود. بعد از جام‌جهانی 2014 هیچ کدام از بازیکنان ایرانی نتوانستند به خاطر نمایش خود در بزرگترین رویداد فوتبالی جهان پیشرفت قابل ملاحظه‌ای را تجربه کنند. این تجربه تلخ بار دیگر تکرار شد و گویا جام‌جهانی 2018 و نمایشی که ایران در این مسابقات داشت، دل هیچ کدام از استعدادیاب‌های اروپایی را نبرده و خبری از انتقال بزرگ برای فوتبال ایران نیست. امید ابراهیمی که از نظر کارشناسان یکی از بهترین بازیکنان ایران در جام‌جهانی 2018 بود، دیروز به تیم الاهلی قطر پیوست؛ اتفاقی که شاید از نظر مالی برای این بازیکن پیشرفت باشد اما از نظر فوتبالی پیشرفت به حساب نمی‌آید. این موضوع درباره سایر بازیکنان هم صدق می‌کند؛ نه آنهایی که در فوتبال اروپا بازی می‌کردند، مورد توجه باشگاه‌های بزرگ قرار دارند و نه بازیکنان داخلی می‌توانند به 5 لیگ معتبر اروپایی راه پیدا کنند. مرتضی پورعلی‌گنجی در خیلی از نظرسنجی‌ها جزو بهترین بازیکنان آسیایی جام جهانی 2018 قرار گرفت اما او هم با وجود تایید جدایی‌اش از السد هدفش را حضور در لیگ‌های درجه دوم اروپایی دانسته است. تنها امید برای شکستن طلسم عدم حضور ایرانی‌ها در لیگ‌های معتبر اروپایی همچنان علیرضا جهانبخش است؛ آن هم نه به خاطر نمایشی که در جام جهانی داشت، بلکه به خاطر در اختیار داشتن عنوان آقای گلی لیگ هلند. مشخص نیست چه زمانی و از چه طریقی فوتبال ایران می‌تواند به دوران طلایی خود که 4، 5 بازیکن در بوندس‌لیگا و لالیگا داشت، برگردد. خیلی‌ها سیستم دفاعی کی‌روش را دلیلی برای عدم پیشرفت بازیکنان ایرانی می‌دانند. در این سیستم کمتر بازیکنی می‌تواند توانایی فنی خود را نشان دهد چون بیشتر توپ در اختیار حریفان قرار دارد! بیرانوند، وحید امیری و مجید حسینی از دیگر گزینه‌های لژیونرشدن به حساب می‌آیند که آنها هم نهایتا به لیگ‌های درجه دوم اروپایی مثل ترکیه یا بلژیک خواهند پیوست.