رابطه میان والدین و متخصصان اطفال با بالا رفتن سن کودکان متحول می‌شود و شکل بهتری،   می‌گیرد.
متخصصان اطفال می‌گویند، ملاقات با پزشک متخصص در سال‌های اولیه‌ زندگی کودک به‌طور کامل بین والدین و پزشک صورت می‌گیرد و واضح است که این موضوع به دلیل پایین بودن سن کودک است اما وقتی کودک به سن مدرسه می‌رسد، باید بتواند خودش با پزشک صحبت کرده و برخی از دردها و مشکلاتش را به او بگوید. در دوران نوجوانی نیز دیگر انتظار می‌رود که اغلب صحبت‌ها و گزارش احوالات بیمار به پزشک توسط خود بیمار انجام شود.
زمانی که فرزندان به سن بلوغ می‌رسند، والدین تشویق به ترک اتاق معاینه و تنها گذاشتن پزشک و بیمار می‌شوند. متخصصان نیز باید متعهد شوند که والدین را از موقعیت‌های خطرناکی که فرزندشان احتمالا در معرض آن است آگاه سازند، برای مثال زمانی که کودک یا نوجوانی تمایل به خودکشی یا قتل دارد، والدین باید از آن مطلع شوند یا در صورتی که کودکان مورد آزار و اذیت قرار گرفته باشند در کنار مطلع ساختن والدین، خدمات حمایت‌های روانی نیز باید صورت بگیرد. وظیفه‌ حمایت از نوجوانان معتاد نیز برعهده پزشک است و نحوه‌ درمان به او بستگی دارد.
به گزارش واشنگتن‌پست، آمادگی کودکان برای مواجهه‌ با دکتر در افراد مختلف، متفاوت است؛ گاهی یک نوجوان در سنین پایین آمادگی‌ای را دارد که همسن و سال‌های او در حد مرگ از مواجهه با این موقعیت می‌ترسند. پزشکان پیشنهاد می‌کنند زمانی که نوجوانی در 14 سالگی نتوانست تنها با پزشکش ملاقات کند، متخصصان خودشان باید از والدین این را درخواست کنند. اما درمجموع والدین نقش مهمی در آماده‌کردن فرزندانشان برای ملاقات با پزشک ایفا می‌کنند و در این زمینه باید بدون نگرانی به توصیه‌های پزشک و مشاور گوش دهند.