حسین جمشیدی- شهروند| سهراب مرادی 2ساله فوق‌العاده را سپری کرد. این وزنه‌بردار که تا چندماه دیگر تولد 30سالگی خود را جشن می‌گیرد، تا 28سالگی به افتخاری بزرگتر از قهرمانی در آسیا نرسیده بود اما حالا نامش به‌عنوان یکی از رکوردداران جهان در کتاب رکوردهای وزنه‌برداری ثبت شده است. او بعد از قهرمانی در المپیک 2016 ‌سال گذشته به اوج آمادگی رسید و 2 طلا با طعم رکوردشکنی در بازی‌های داخل سالن آسیا و مسابقات قهرمانی جهان کسب کرد. این وزنه‌بردار دسته 94کیلوگرم که از مسئولان ورزش خیلی دل خوشی ندارد، این روزها با انگیزه خودش را برای رویدادهای پیش‌رو در‌ سال 97 آماده می‌کند. رکوردهای سهراب هر روز وضع بهتری پیدا می‌کند و او رویاهای بزرگتری را در سر می‌پروراند. در حاشیه تمرین تیم‌ملی وزنه‌برداری دقایقی با قهرمان طلایی وزنه‌برداری ایران همکلام شدیم. در ادامه مشروح گفت‌وگوی «شهروند» با سهراب مرادی را می‌خوانید:
 چند ماهی است که برای مسابقات پیش‌رو استارت زدی و رکوردهای تمرینی‌ات نشان می‌دهد که افت هم نکردی؟
مسابقات جهانی 2017 آذرماه ‌سال گذشته به پایان رسید و ما فرصت کوتاهی برای استراحت داشتیم. از اسفندماه بار دیگر اردوهای تیم‌ملی آغاز شد و من هم جزو اولین نفراتی بودم که تمریناتم را شروع کردم. این کار هم بی‌دلیل نبود. من برای آینده زندگی ورزشی خودم هدف دارم و به همین خاطر شبانه‌روز در اردو ماندم و همچنان با جدیت تمریناتم را ادامه می‌دهم. در این 3ماه که برای‌ سال جدید تمرین کردیم، خدا را شکر بدنم خوب جواب داده و امیدوارم بدون مشکل به راهم ادامه دهم.
 گفتی که هدف داری. درباره اهدافی که در‌ سال جدید آنها را دنبال می‌کنی، برایمان بگو.
قطعا اولین هدف من بازی‌های آسیایی 2018 است. 3ماه تا آغاز این رویداد باقی مانده و 2 مرحله اردوی دیگر در شمال کشور خواهیم داشت. قطعا من هم نقاط ضعفی دارم و سعی می‌کنم در این فرصت باقی‌مانده بتوانم این نواقص را برطرف کنم تا با تمام قدرت در جاکارتا حاضر شوم. من تا به‌حال در بازی‌های آسیایی وزنه نزدم و این اولین تجربه من در این رقابت خواهد بود که امیدوارم با یک مدال خوشرنگ همراه شود.
 به ‌نظر می‌رسد فقط جای طلای بازی‌های آسیایی در کارنامه‌ات خالی است؟
ان‌شاءالله که بتوانم مدال طلای بازی‌های آسیایی را هم بگیرم. البته 2ماه بعد از آن هم مسابقات جهانی را در پیش داریم که باید بلافاصله خودمان را برای آن رقابت‌ها آماده کنیم. قطعا کار سختی است که در فاصله 2ماه یک وزنه‌بردار خودش را به اوج آمادگی برساند اما همان‌طور که گفتم، من اهداف بزرگی دارم و به همین خاطر سختی‌ها را تحمل می‌کنم.
 پس مردم از سهراب مرادی انتظار کسب 2 مدال طلا در فاصله 2ماه را در بازی‌های آسیایی و مسابقات جهانی داشته باشند؟
در ورزش حرفه‌ای نمی‌توان بابت کسب مدال قول داد. با این حال تمام تلاشم را می‌کنم تا در هر 2 رویداد با آمادگی بالا حاضر شده و بتوانم 2 مدال خوشرنگ برای مردم کشورم کسب کنم. البته قطعا کار سخت است؛ به‌ویژه در مسابقات جهانی که رقبای جدی‌تری نسبت به ‌سال گذشته دارم.
 با توجه به این‌که در 2‌سال اخیر قهرمان المپیک و جهان شدی؛ اما به نظر می‌رسد همچنان با انگیزه به کارت ادامه می‌دهی.
اگر انگیزه‌ای دارم، فقط به خاطر اهدافی است که خودم دارم؛ نه این‌که فکر کنید مسئولان برایم انگیزه‌ای ایجاد می‌کنند. اگر بخواهم به امید حمایت مسئولان باشم، انگیزه‌ای به وجود نخواهد آمد و بهتر است که از ورزش خداحافظی کنم. خودم تلاش می‌کنم و زحمت می‌کشم. پله‌به‌پله جلو می‌روم و مسابقات مختلف را می‌خواهم با موفقیت پشت‌سر بگذارم. می‌توانم بگویم در این مسیر هر اتفاقی که برایم پیش بیاید، خیر است.
 به ‌نظر می‌رسد از برخی مسائل ناراحت هستی. بعد از قهرمانی المپیک و مسابقات جهانی حمایت‌هایی که انتظار داشتی، انجام نشده؟
بله، خیلی هم ناراحت هستم. علاقه زیادی ندارم که گلایه کنم، چون من مرد عمل هستم. با این حال بد نیست این را بگویم که من اولین وزنه‌بردار تاریخ بودم که 4کیلوگرم رکورد مجموع دنیا را جابه‌جا کردم؛ اما انگار نه انگار! قبل از این، هیچ‌کدام از رکوردشکنی‌ها در دنیای وزنه‌برداری به اندازه کیلوگرم نبوده اما من برای اولین‌بار این کار را در مسابقات جهانی 2017 انجام دادم. جالب است بدانید وقتی از مسابقات برگشتم، هیچ عکس‌العمل خاصی از مسئولان ندیدم و فهمیدم برای آنها برخلاف مردم این موضوع اهمیتی ندارد. این اتفاقات فقط باعث دلسردی می‌شود؛ اگرچه سعی می‌کنم روی روحیه من تأثیر نگذارد.
 از این بحث بگذریم و به موضوع کاهش سهمیه وزنه‌برداری ایران در المپیک 2020 برسیم. این خبر ناگواری برای یکی از رشته‌های پرامید ورزش ایران بود.
با این‌که قبول دارم کاهش سهمیه‌های وزنه‌برداری به ضرر ورزش ایران است اما یک سوال می‌پرسم؛ مگر در المپیک 2016 چند مدال گرفتیم؟ 2 مدال طلا در ریو کسب کردیم و بازهم می‌توانیم با اعزام 2 وزنه‌بردار همین نتیجه را بگیریم. در واقع هر وزنه‌برداری که آماده‌تر بود، به المپیک می‌رود؛ حالا می‌خواهد آن وزنه‌بردار در دسته 69کیلوگرم وزنه بزند یا در دسته فوق سنگین. مهم این است ما بتوانیم وزنه‌بردارانی را اعزام کنیم که با مدال بازگردند. این موضوع رقابت را در میان ملی‌پوشان بیشتر می‌کند اما کار کادرفنی سخت خواهد شد. ایران نشان داده پتانسیل بالایی در وزنه‌برداری دارد و قطعا بیش از 2نفر شایستگی حضور در المپیک را خواهند داشت اما باید خودمان را با این سیستم وفق بدهیم.
 خیلی‌ها معتقدند تصمیمی که فدراسیون جهانی گرفته، اجحاف در حق ایران است؟
باید قبول کنیم که این یک قانون است و ایران هم در چارچوب این قانون با محرومیت مواجه شده است. نمی‌توانیم کار خاصی در برابر قانون انجام دهیم؛ اگرچه مسئولان گفته‌اند پیگیر هستند. با این حال من بعید می‌دانم فدراسیون جهانی از تصمیم خود برگردد. روسیه هم با آن عظمت 2‌سال از بزرگترین مسابقات دنیا محروم شد. شاید خیلی از ورزشکاران آنها که می‌خواستند به مسابقات بروند، دوپینگ نکرده بودند اما در چارچوب قانون قرار گرفتند و از وزنه‌زدن منع شدند. نمی‌توانیم بگوییم در حق ایران ظلم شده، چون با ما در چارچوب قانون رفتار می‌کنند.