70‌سال از یوم‌النکبئ روز نکبه،‌ روزی که اسراییل صدها‌ هزار فلسطینی را بیرون راندند می‌گذرد، اما مبارزه فلسطینی‌ها برای عدالت و حق بازگشت همچنان ادامه دارد.  اگر با واژه «نکبه» آشنایی دارید، ممکن است از آن به‌عنوان روز عزاداری تاریخی فلسطینی‌ها برای آنچه 70‌سال پیش اتفاق اتفاد یاد کنید. در آن زمان رژیم صهیونیستی با اشغال روستاهای فلسطینی و بیرون راندن 750هزار نفر از خانه‌های‌شان کشور اسراییل را به‌وجود آورد.  دیوید بن گوریون، نخستین نخست‌وزیر و بنیانگذار اسراییل در آن زمان گفت: «من از نقل مکان اجباری حمایت می‌کنم. به نظرم این کار به هیچ وجه غیراخلاقی نیست.» بعضی از فلسطینی‌ها با شنیدن گسترش خشونت در مناطق نزدیک از شهرهای‌شان فرار کردند. روستاهایی مانند روستای دیر یاسین که تلاش کردند در برابر اشغالگری مقاومت کنند به‌طور کامل تخریب شدند.
برآوردهای محتاطانه میزان مرگ‌ومیر در دیر یاسین را 110 نفر تخمین زدند. سرهنگ دوم ارتش اسراییل که از نزدیک شاهد این اتفاق بود می‌گوید: «به‌نظرم قتل عام بود و به سختی می‌توانستم برای خودم توجیه کنم که این کار برای دفاع از خودم انجام شده است. به عقیده من کشتار جمعی اتفاق افتاد و نه چیز دیگری.» سرانجام فلسطین روی 78درصد مناطق تاریخی فلسطین بنا شد، بیش از 400روستای فلسطینیان را نابود و تصرف و پناهجوهای فلسطینی را زندانی کردند تا دیگر نتوانند برگردند.  همانطور که اسراییل 70سالگی‌اش را جشن می‌گیرد، فلسطینی‌ها مشغول عزاداری سالگرد 70 سالگی فاجعه «نکبه» در‌ سال 1948 هستند. اگر «نکبه» واقعه‌ای است که اسراییلی‌ها در آن برای رسیدن به پروژه ملی انحصاری فلسطین را ویران کردند پس نمی‌توان از آن به‌عنوان واقعه‌ای تاریخی یاد کرد، بلکه حقیقت زندگی امروز است. این موضوع در داخل اسراییل درست است، جایی که دادگاه عالی راه را برای تخریب مناطق عرب‌نشین با هدف صریح جانشینی آنها با شهرک‌های یهودی‌نشین آسان‌تر می‌کند و با این کار اعتراض سازمان‌های بزرگ حقوق بشر مانند دیده‌بان حقوق بشر و سازمان عفو بین‌الملل را نادیده می‌گیرد.  در خارج از مرزهای اسراییل، در اراضی فلسطینی که در جنگ شش روزه 1967 (22درصد باقی‌مانده از فلسطین شامل بیت‌المقدس شرقی که در ‌سال 1948 تصرف نشده بود) تصرف کرد اتفاقات فجیع‌تری رخ می‌دهد. چیزی که اراضی فلسطینی را متفاوت می‌کند این است که اسراییل هیچ حقی برای تصرف این مناطق ندارد و براساس قوانین بین‌المللی (قطعنامه بی‌شماری شورای امنیت سازمان ملل و رأی دادگاه بین‌المللی لاهه) باید از آن مناطق بیرون برود.
اسراییل نزدیک به پنج‌هزار خانه فلسطینی‌ها را تخریب کرده و در بعضی موارد حتی فلسطینی‌ها را از خانه‌های‌شان بیرون رانده تا ساکنان یهودی جای‌شان را بگیرند. مثلا برنامه اسراییل برای نابودی روستای سوسیه فلسطینی‌ها در کرانه باختری اثبات می‌کند که اعضای ارشد کنگره ایالات متحده زیاده‌روی کرده‌اند. داین فاینستاین،‌ سناتور کالیفرنیا با همکارانش مخالفت‌های شدیدی کرده است.  این میزان جرم و جنایت به تنهایی به میزان فاجعه‌ای که در شرایط مجاز‌سال 1948 انجام شد نمی‌رسد اما به‌طورکلی شکل پیوسته‌ای از آن پروژه خشونت‌آمیز «جابه‌جایی و اشغالگری» است که فلسطینی‌ها به مدت هفت دهه تحمل کرده‌اند.
برای رسیدن به تصور اشتباه «تعادل»، رسانه‌های آمریکایی به‌طور دقیق تراژدی فلسطینی‌ها را به‌عنوان مبارزه در برابر اشغالگری و ظلم و ستم نشان نمی‌دهند، بلکه آن را «مناقشه‌ای» میان دو طرفی که به‌طور مساوی مقصر عدم حضور صلح در منطقه‌اند، نشان می‌دهند.  اما فلسطینی‌ها برای رفع این «مناقشه» در‌سال 1988 سازش بزرگی انجام داده‌اند: بر خلاف بی‌عدالتی وقیحانه که از چهار دهه قبل به آنها تحمیل می‌شود، آنها ثبت اسراییل در‌ سال 1948 را شناسایی کردند تا در اراضی فلسطینی در کمتر از یک‌چهارم مساحت سرزمین اصلی‌شان فلسطین را به‌وجود بیاورند.  با وجود جشن‌ها و دست‌دادن تاریخی میان یاسر عرفات و اسحاق رابین در حیاط کاخ سفید، رسیدن به صلح غیرممکن به‌نظر می‌رسد چون اسراییل تیرهای دروازه را جابه‌جا کرد. اسراییل به نابودی خانه‌های فلسطین و ساخت شهرک‌سازی‌های غیرقانونی در اراضی فلسطین ادامه داد و آن مناطق را با جاده‌هایی به یکدیگر متصل کرد که خود فلسطینی‌ها اجازه ندارند استفاده کنند. این عملکرد، اراضی فلسطین را به چندین تکه تبدیل کرد و استقلال فلسطین را غیرممکن. در حقیقت، جنایت نکبه زیر سایه «رویکرد صلح» ادامه دارد. برای توضیح هرگونه شک و شبهه‌ای درباره مقاصد اسراییل، بنیامین نتانیاهو، ‌نخست‌وزیر اسراییل اخیرا اعلام کرد که هیچ‌وقت کشوری به نام فلسطین وجود نخواهد داشت و به جای آن از گسترش شهرک‌سازی در تمام اراضی فلسطینی‌ها طرفداری کرد. شهرک‌سازی‌ها چون دوام دولت فلسطین را غیرممکن می‌سازد، تمام دولت‌های آمریکا (به غیراز دونالد ترامپ) برای دهه‌ها آن را به‌عنوان مانعی در برابر صلح محکوم کرده‌اند.  برخلاف این‌که هیچ‌وقت فشار قابل‌توجهی بر اسراییل وارد نشده است،‌ دولت اوباما قبل از تحویل امور به دولت بعدی چند حرکت صلح‌طلبانه انجام داد. اول، انتظارات اسراییل برای حمایت بی‌قید و شرط در سازمان ملل را از بین بردند و قطعنامه سازمان ملل که شهرک‌سازی اسراییل را محکوم می‌کند وتو نکردند. دوم این‌که جان کری، وزیر امور خارجه در آخرین سخنرانی تند خود به راه نابودی صلح اشاره می‌کند که مقامات اسراییلی به‌طور مصمم دنبال می‌کنند.