پولاد امین| ورود سینما به بورس به نظر می‌رسد هندوانه دربسته ای باشد که هنوز معلوم نیست قرمز و شیرین از آب درخواهد آمد یا بی مزه و سفید. در حقیقت ایده ای که تا امروز در این زمینه با سینماگران و رسانه ها در میان گذاشته شده، جز یک ایده کلی با دورنمایی نامعلوم نیست؛ که می‌تواند در مرحله اجرا هزار سروشکل متفاوت به خود بگیرد؛ و مشکل نیز همین است...
ورود سینما به بورس مقدمات و ملزوماتی نیاز دارد که معلوم نیست در طرحی که سازمان سینمایی در حال حاضر دنبال می کند، تا چه حد به این ملزومات و مقدمات دقت و توجه شده است. به این دلیل هم هست که سینماگران و تهیه‌کنندگان باسابقه سینمای ایران در واکنش نسبت به ایده ورود سینما به بورس و سهیم و شریک شدن مردم در تولیدات سینمای ایران با احتیاط نظر می‌دهند و هیچ کدام نمی خواهند در این مرحله هزینه همراهی یا مخالفت با چنین ایده نامعلومی را به جان بخرند.
غلامرضا موسوی یکی از تهیه کنندگان باسابقه و صاحب نظر درباره این طرح با این توجیه که «من نه در کلیات و نه در جزییات کمترین آشنایی با این قضیه ندارم» از پاسخ به پرسش های «شهروند» درباره این طرح طفره می رود. در پاسخ به اصرار خبرنگار «شهروند» نیز غلامرضا موسوی با این اشاره که «باید دید قرار است سینما چگونه وارد بورس شود» و «تازه در زمانی که شکل و شیوه اجرای طرح معلوم شد می توان درباره ضعف و قوت چنین طرحی نظر داد» نشان می دهد که می خواهد در موضعش مبنی بر وارد نشدن به این مساله پافشاری کند. در نهایت هم درباره کلیت ماجرا می گوید: ما در حال حاضر سالی صد تا صد و ده فیلم تولید می کنیم؛ که از این میان 50 تا 60 فیلم اکران می شود و بقیه فاتحه شان خوانده می شود. بیست- سی فیلم هم در گروه هنر و تجربه اکران می شوند که آن ها هم عملا فاتحه‌شان خوانده است. حالا باید دید این طرح قرار است چه کمکی به این سینما بکند...
بقیه تهیه کنندگان نیز موضعگیری شان در قبال ورود سینما به بورس کاملا شبیه موسوی است. سیدجمال ساداتیان با این بهانه که «اول باید حرف های تصمیم سازان و تصمیم گیران را درباره جزییات طرح بشنویم و تازه آن وقت است که می شود به چشم اندازی از طرح ورود سینما به بورس و شیوه های اجرای آن رسید»، بقیه صحبت‌ها را منوط می کند به زمانی که همه جزییات درباره طرح رسانه ای شده باشد...
فرشته طائرپور تهیه کننده دیگری است که می‌گوید نمی خواهد واکنشی به این طرح نشان دهد؛ چه مثبت و چه منفی: آخر وقتی نمی دانم این طرح درباره چیست؛ قرار است چه دستاوردهایی داشته باشد؛ قرار است چگونه اجرا شود؛ و محوریت اجرایش با کدام نهاد یا سازمان خواهد بود، چگونه می توان فهمید که طرح خوب است یا بد؛ و آیا به درد سینمای ما می‌خورد یا نه...
آخرین سینماگری که با خبرنگار «شهروند» صحبت کرد فریدون جیرانی بود. این فیلمساز و تهیه کننده که در حال حاضر سرگرم ساخت فیلم جدیدش است، درباره ورود سینما به بورس، با موضعی هماهنگ با دیگر تهیه کنندگان از کلیت موضوع اظهار بی اطلاعی می کند: من واقعا نمی‌دانم اصلا داستان چی هست و قرار است به کجا برسد! وقتی در ادامه کلیات ارایه شده در نشریات با جیرانی در میان گذاشته می شود، این فیلمساز فقط و فقط به یک شوخی بسنده می کند: خوش به حال رضا عطاران؛ که همه برای خریدن سهامش صف خواهند بست. سهام ما هم خریداری نخواهد داشت...
در حقیقت بیشتر تهیه کنندگان  معتقدند که مشکل سینمای ایران بیش از یافتن سرمایه‌گذار، افزایش ظرفیت نمایشی کشور است و اگر فیلم‌های بیشتر با شرایط بهتر و در زمان زیادتری اکران شوند، قطعا سرمایه در گردش سینمای ایران نیز افزایش خواهد یافت. این نکته نشان از این دارد که دست اندرکاران سینمای ایران بر این باورند که طرح ورود سینما به بورس روی آسیب مهم و اصلی سینما انگشت نگذاشته؛ و به قول تهیه کننده ای که نخواست نامش ذکر شود: حالا گیریم مردم پول دادند دویست فیلم دیگر هم ساخته شود؛ حالا قرار است این دویست فیلم را کجا به نمایش بگذارند تا سهم و سود سرمایه گذار بهش برگردد؟!