شماره ۱۳۴۴ | ۱۳۹۶ سه شنبه ۲۴ بهمن
صفحه را ببند
آنچه در جشنواره امسال اتفاق افتاد
خوب، بد، جلف!

یاسر نوروزی |

طبیعتا هر جشنواره‌ای محسناتی دارد و معایبی. گاهی هم البته همراه است با خرده‌شرارت‌هایی که فعلا بهتر است درباره آن صحبت نکنیم، چون درحال حاضر که این ستون را می‌نویسم، هنوز برندگان جشنواره مشخص نشده‌اند اما از خوب و بد که می‌شود نوشت.
خوب
1. در سال‌های اخیر، سینمای ایران سراغ گنجینه‌ای رفته است به نام دهه شصت. هرچند که پیشتر چه در ادبیات و چه در سینما، به چشم توده‌ای متروک به آن نگاه می‌شد. گاهی هم رویکردها نسبت به آن همراه با نفرت مفرط بود یا اعتراضات سیاسی. در واقع نگاه نوستالژیک به این پدیده قاعدتا باید با گذر زمان همراه می‌شد که شد. «بمب» به کارگردانی پیمان معادی یکی از همین اتفاقات است.
2. سالن‌های سینما پردیس، مستعد و آماده بودند. در واقع خطر دیررسیدن سر فیلم و جاگیرشدن پشت میله‌ها یا زاویه‌های قوسی سالن وجود نداشت. در سال‌های گذشته یکی از مشکلات برج میلاد قرارگرفتن در بخش بالایی بود که عملا در گوشه‌ها، تماشای فیلم را مختل می‌کرد. این مشکلات امسال در پردیس ملت وجود نداشت، هرچند که در ادامه خواهیم گفت با حذف این مشکل، مشکلی دیگر
اضافه شد.
3. غیر از چند فیلم ابتدایی و دو سه اثر مهم جشنواره، تمام فیلم‌ها تقریبا رأس ساعت اکران شدند. این موضوع برای خبرنگار و روزنامه‌نگار بسیار حایز اهمیت است؛ از آن جهت که در طول اکران فیلم‌ها هم باید به مخابره خبر و مطالب برسد، هم نشست‌ها را پیگیری کند و هم وقت کوتاهی برای گپ و گفت و وقت شام اختصاص بدهد.
بد
1. غیر از آثاری نظیر «تنگه ابوقریب» (بهرام توکلی)، «مغزهای کوچک زنگ‌زده» (هومن سیدی)، «به وقت شام» (ابراهیم حاتمی‌کیا» و دو سه اثر دیگر، تمامی آثار با معضل ریتم مواجه هستند و در نیمه دوم یا یک‌سوم نهایی فیلم، بشدت با کندشدن روایت و ریتم مواجه می‌شوند. در واقع معضل جایی است که احساس می‌کنیم فیلمنامه‌نویس قصه را رها کرده یا کارگردان قصد دارد صرفا به رنگ و لعاب بپردازد تا به پایان برسد.
2. جداسازی سالن‌ خبرنگاران از هنرمندان، امر فرخنده‌ای نبود. هرچند که گمان می‌رفت این مسأله از گیر و گرفت‌ها و شلوغی‌ها کم کند اما بشدت به رسانه‌های تصویری ضربه زد. زمانی که هنرمندان از خبرنگاران جدا باشند، طبیعتا میزان تولید خبر و به‌خصوص اخبار یا تولید محتوای تصویری پایین می‌آید. این یکی از بزرگترین معضلات جشنواره امسال در حوزه رسانه بود.
3. کم‌کردن تعداد آثار انتخابی هرچند که از تعدد برنامه‌ها کاست و معضل زمان‌بندی را تا حدودی حل کرد اما جشنواره را از شور و حال همیشگی انداخت. ضمن این‌که عدم حضور تحریمی‌های امسال نیز خود مصیبت دیگری بود که درنهایت مسئولان ذیربط نتوانستند چاره‌ای برای آن بیندیشند. با این وجود به نظر می‌رسد جشنواره امسال یکی از کم‌رونق‌ترین جشنواره‌ها دست‌کم در ایجاد فضای هیجان‌انگیز برای این بزرگترین رویداد سینمایی ‌سال بود.


تعداد بازدید :  341