شهروند| از آن روزی که اواسط بازی با فوجیا به جای فابریتزیو راونلی به بازی آمد، 21‌سال گذشته؛ 21‌سال توصیف نشدنی؛ نه توسط هیچ قلمی و نه به وسیله 40 کلمه‌ای که در چهلمین سالگرد تولدش برای هواداران بی‌شمار خود نوشت.
ابتدا، مادر بود!
الساندرو دل‌پیرو، وقتی 40‌سال‌ویک روز پیش در«کونلیانو» به دنیا آمد، هیچ نشانه خاصی نداشت. مادری که به خاطر دور ماندن پسرعاشق فوتبالش از خطرات او را به وادی دروازه‌بانی کشاند، خیلی زود متوجه شد پسرطلایی برای قهرمان شدن باید در وسط میدان باشد، نه حوالی دروازه. قرارداد با یووه بهترین خاطره دوران حرفه‌ای او را رقم زد.
ستاره ابدی
درخشش او در فصل دومین و آخرین قهرمانی یوونتوس در لیگ قهرمانان به‌حدی بود که آنیلی، رئیس فقید یوونتوس، دل پیرو را پینتوریکیو (نقاش دوره رنسانس ایتالیا) نامید. دل‌پیرو در روزهای پس از لیپی با کارلو آنچلوتی کار کرد. از دست رفتن قهرمانی در هفته آخر فصل 2000-1999 سری A در زمین بارانی پروجا و البته شدیدترین مصدومیت دوران حرفه‌ای در زمین اودینزه از جمله اتفافات دوران مربیگری کارلتو در یووه بود.
بازگشت جام
به قول کمپل، انسان کامل، دوست‌داشتنی نیست. دل پیرو هم چون کامل نبود، دوست‌داشتنی شد. اگر کامل بود، آن تک‌به‌تک‌های فینال یورو 2000 را از دست نمی‌داد و اشک نمی‌ریخت. دل پیرو، 2‌سال بعد از این شکست بزرگ در جام‌جهانی 2002 هم یک ناکام بود اما قصه فتوحات باشگاهی‌اش ادامه داشت. او حسابش را با روزگار تسویه کرد. در همان زمینی که شدید‌ترین مصدومیت دوران حرفه‌ای او را رقم زده بود، دراماتیک‌ترین قهرمانی تاریخ معاصر سری A را تجربه کرد و اسکودتوی را در لحظات مشابه‌ای که 2‌سال قبل از دست داده بود به دست آورد. پیوند دوباره با لیپی به معنای چهارمین قهرمانی ایتالیا در جام‌جهانی بود.
روزهای سخت
یووه در پایان جام‌جهانی به جرم تبانی برای اولین‌بار راهی دسته دوم شد. دل‌پیرو به یووه وفادار ماند و تیم را به جای همیشگی‌اش بازگرداند. خیلی زود نامهربانی‌های کاپلو و ذخیره‌نشین کردن دل پیرو خاتمه یافت. او ماند و گل زد و سرانجام در پایان فصل 2013-2012 برای همیشه از یووه خداحافظی کرد. در آخرین بازی خانگی، هواداران هر آنچه دم دستشان بود به نشانه پیشکشی تقدیم دل پیرو کردند. حالا پس از یک فصل بازی در سیدنی به تیم اف‌سی دینامو هند پیوسته است؛ جایی که خانه خود می‌داند.