غلامحسین دوانی پژوهشگر مالی - اقتصادی
پس از 39سال قانونگذاري بودجه‌اي، امسال براي نخستین‌بار برخي نمايندگان مجلس شوراي اسلامي خواستار توضيح پيرامون بودجه برخي نهادهایي شده‌اند كه به‌صورت عام‌المنفعه و در قالب موسسات مذهبی- فرهنگی مطرح‌اند، ولي خير قابل توجهی از آنان نصيب عامه مردم نشده است.
بودجه اين چند نهاد كه همگي هم به چهره‌هاي شناخته‌شده سياسي كشور منتسب هستند، از بودجه عمراني چندين استان كشور بيشتر است و در حالي كه كشور در تخصيص حتي يك ريال منابع بودجه‌ای براي بسياري فعاليت‌هاي اجتماعي، عمراني و سازندگي دچار مشكل است، ميلياردها تومان منابع بودجه‌ای را می‌بلعند تا فلان شخصيت سياسي، خود را فرهنگي جلوه دهد.
اگر در خارج كشور شخصيت‌هاي اقتصادي ميلياردها تومان ثروت خود را به خيريه‌هاي خاص عام‌المنفعه‌ای تخصيص می‌دهند، در ايران مردم ناچارند هزينه‌هاي خيريه‌ای و موسسات به‌اصطلاح فرهنگي خاصي را بپردازند كه نمي‌دانند اين موسسات چه‌كار مي‌كنند و فعاليت آنها چيست؟!
از نخستین ادوار قانونگذاري در ایران هميشه بحث بودجه و پاسخگویي يا بودجه و خرج كردن آن مطرح بوده، ولی در ايران نهادهاي بودجه‌بگيري وجود دارند كه پس از تخصيص بودجه از صحنه گيتي غايب شده و به هيچ مقام بودجه‌ای هم پاسخگو نيستند. راستی ما را چه می‌شود؟!
در حالي كه دولت در تامين منابع مالي جهت سرپناه زلزله‌زدگان، آسيب‌ديدگان داروهاي تك‌نسخه‌ای و... درمانده است، چگونه می‌توان از تخصيص بودجه اين نهاد‌ها كه فعاليت آنها مورد پسند مردم هم نيست، دفاع كرد؟!
جمع تخصيص بودجه‌ای نهادهاي فرهنگي هفده‌گانه معادل 31هزار ميليارد ريال يا به تعبيري بيش از سه‌هزار برابر بودجه پژوهشگاه زلزله‌شناسي (108 ميليارد ريال) و سازمان مديريت بحران (28 ميليارد ريال) است، آن هم در كشور زلزله‌خيزي كه اخيرا به مصيبت زلزله‌زدگان نشسته است، مگر آن‌كه مدیران محترم درصدد باشند با دعا به مقابله با زلزله برآيند؟!