بنجامين، نخستين سفير آمريكا در ايران که در سال1882میلادی به ایران عصر قاجار آمد، در سفرنامه خود« ايران و ايرانيان در عصر ناصرالدينشاه» به تفصیل درباره خلقیات گوناگون ایرانیان سخن رانده است. سفرنامه وی درواقع تجربیات، دیدهها و شنیدههایش در اقامت دو ساله او در تهران عصر ناصری به شمار میآید. این جهانگرد و کارگزار سیاسی در بخشی از سفرنامه خود به رفتار ویژه ایرانیان با افراد نیازمند اشاره داشته، یادآور میشود ایرانیان علاقه دارند بخشی از درآمد خود را به مستمندان وقف کنند. او در جایی از نوشتههایش با تماشای فقیران و نیازمندان در خیابانهای دارالخلافه ناصری، از ثروتمندانی سخن میراند که همواره به فقیران کمک میکنند. او البته بر کمی تعداد نیازمندان در ایران عصر قاجار از کشورهای اروپایی نیز اشاره دارد. این سفیر آمریکایی تاکید میکند «عده افراد مستمند و فقير ايران خيلي كمتر از اسپانيا و ايتالياست». بنجامین در ادامه توصیف خود بر این مسأله تاکید میکند که باورهای دینی در نگاه ثروتمندان ایرانی به فقیران تأثیر فراوان داشته است. او مینویسد «ثروتمندان ايران تحت تعليمات اسلام قسمتي از درآمد خود را وقف كمك به مستمندان و فقرا ميكنند». این جهانگرد تأثیر سنت وقف را در کاهش تعداد فقیران بسیار موثر میداند و چنین مینویسد «به همين جهت عده اين فقرا كمتر از كشورهاي ديگر و حتي كشورهاي اروپايي است.» بنجامین البته تصریح میکند که همه نیکوکاریها و موقوفات، چه در ایران و چه در کشورهای دیگر هیچگاه موجب نشده است فقر و تنگدستی از میان برود «در حقيقت هيچ كشوري را در جهان نميتوان يافت كه با مشكل طبقات مستمند مواجه نباشد و افراد فقير نداشته باشد».