دانش‌آموزان مدرسه استثنایی بیاضیان قزوین در کنار معلمان و مربیان دلسوز که عاطفه و علم را چاشنی تعلیم و تربیت کرده‌اند گام به گام در مسیر علم‌آموزی حرکت می‌کنند تا پله‌های ترقی را با عشق طی کنند.
به‌گزارش مهر، روز جهانی عصای‌سفید که به یاد نابینایان در تقویم کشورها جای خود را باز کرده فرصتی است تا به اطراف خود بهتر نگاه کنیم و با چشمانی باز انسان‌هایی را نظاره‌گر باشیم که شاید نقص عضوی دارند اما با همت خود و انسان‌های مخلص و شیفته تلاش می‌کنند تا از انسان‌های عادی عقب نمانند و گاهی گوی سبقت را در برخی رشته‌ها از افراد طبیعی بربایند. وقتی اطلاع‌رسانی شد که مدیرکل آموزش و پرورش استان تصمیم دارد دیداری ساده و صمیمی با کودکان استثنایی داشته باشد فرصت را غنیمت دانستیم و با کاغذ و قلم خود به راه افتادیم تا ما هم از این خبر بازنمانیم و آن را منعکس کنیم.
در شهرک مینودر قزوین در محدوده میدان دهخدا فرد خیری به نام بیاضیان مدرسه‌ای برای کودکان نابینا و کم‌بینا احداث کرده تا هم باقیات صالحات باشد و هم مکانی برای تحصیل این دانش‌آموزان که به هرحال نقصی در عضوی از بدن خود دارند. وارد مدرسه که می‌شوید آن‌قدر صمیمیت و مهربانی خالصانه از سوی معلمان، مربیان و دانش‌آموزان می‌بینی که حاضر می‌شوی ساعت‌ها با لبخند و تحسین میزبان آن‌جا بمانی و متوجه شوی که چقدر از قافله انسانیت، نجابت، تعهد، ایمان، ایثار و عشق فاصله داری و شاید کمی از ادعایت کم شود.
مدرسه‌ای زیبا با اتاق‌هایی تمیز که کودکان مقطع اول ابتدایی تا ششم را در خود جای داده است و هر کلاس با تزیینی خاص و زیبا آراسته شده تا فضای شادی برای کودکان نابینا ایجاد کند. سالار قاسمی، مدیرکل آموزش و پرورش استان از این مدرسه بازدیدی 2 ساعته داشت و با همه 40 دانش‌آموز این مدرسه صمیمانه گفت‌وگو کرد و با لبخند کودکان خندید و با شاخه گل و هدیه‌ای آنها را نوازش کرد تا بدانند در دیارشان فراموش شده نیستند.
کودکانی که با محبت و چشمانی کم‌سو و بی‌سو اما دل‌هایی بیناتر از ما به استقبال میهمانان می‌آمدند و چه زیبا و صادقانه عشق و محبت خود را نثار می‌کردند و صمیمانه و کم‌توقع خواستار دایر شدن سرویس رفت و آمد و تأمین برخی دستگاه‌های آموزشی مانند«پرکینز» دستگاه چاپ خط بریل و آسفالت حیاط مدرسه شدند.
با کودکان که صحبت کردیم همه از رفتار مادرانه و پدرانه معلمان و مربیان خود بسیار راضی بودند که باعث شده بود با این محبت شاید بهترین انگیزه برای تحصیل آنها به‌رغم مشکلات بدنی فراهم شده باشد.
محمد بابایی دانش‌آموز کلاس ششم ابتدایی است و می‌خواهد وکیل شود و با مهربانی به ما گفت: بهترین معلمان در این مدرسه هستند و برخوردهای صمیمی و مهربان مدیر، ناظم و معلمان باعث شده هیچ کمبودی احساس نکنیم و با اشتیاق درس بخوانیم.
بابایی برای بیان مشکلات مدرسه گفت: وضع مالی خوبی نداریم و به همین دلیل پرداخت هزینه سرویس مدرسه برای بیشتر ما سخت است.
وی که قاری قرآن نیز هست، اضافه کرد: محوطه مدرسه آسفالت خوبی ندارد و ما گاهی زمین می‌خوریم و آسیب می‌بینیم و اگر مسئولان این مشکل را برطرف کنند، خوشحال می‌شویم.
این دانش‌آموز از کمبود دستگاه پرکینز هم گفت و خواستار تأمین آن شد.
اکرم خلفی، کارشناس گروه ناشنوایان و نابینایان مدرسه بیاضیان هم گفت: 22سال سابقه کار دارم و در کنکور، آگاهانه رشته کودکان استثنایی را برگزیدم تا به این افراد خدمت کنم و امروز از این انتخاب بسیار خوشحالم و با علاقه کار می‌کنم.
خلفی بیان کرد: کودکان این مدرسه صادق، مهربان و بی‌دفاع هستند و این مظلومیت آنها باعث شده عاشقانه برای آنها کار کنم و سختی کار هرگز خللی در عزم و اراده معلمان این مدرسه ایجاد نمی‌کند و اجر و پاداش این کار را در زندگی کاملا لمس می‌کنم. وی بیان کرد: شاید یکی از مسائلی که عذاب‌آور است دیدگاه ترحم‌آمیز مردم به این کودکان است که باید اصلاح شود و مردم برای این بچه‌ها دلسوزی نکنند و متاسف نشوند بلکه مانند کودکان عادی با آنها رفتار کنند و بدانند شاید آنها معلول هستند اما در کنار یک محدودیت توانمندی‌های دیگری دارند که گاهی از افراد عادی بهتر است.
این کارشناس از کمک خیرین برای ساخت این مدرسه و تأمین برخی هزینه‌های آن تقدیر کرد.
علیرضا امیدی که 7سال است به‌عنوان معلم مدرسه استثنایی با کودکان تلفیقی کار می‌کند، اظهار داشت: هرچند کارم ابتدا کمی سخت بود اما چون این کودکان احساسات عاطفی عمیقی دارند هر معلمی را جذب خود می‌کنند و شما قادرید به‌راحتی با آنها کار کنید و خسته نشوید.
امیدی تصریح کرد: متاسفانه حتی والدین نحوه برخورد با این کودکان را بلد نیستند و مردم هم نگاه درستی ندارند که با فرهنگ‌سازی باید این دید را اصلاح کنیم و اجازه ندهیم این معلولیت آنها را از زندگی در اجتماع باز دارد زیرا گاهی شاهد عقب ماندن بچه‌ها از درس هستیم زیرا والدین با این مدارس آشنا نیستند و کودکان خود را خیلی دیر وارد فضای تحصیل می‌کنند که کار سخت می‌شود.
وی از کمبودها نیز گفت و اظهار داشت: در کنار کمبود دستگاه پرکینز، توزیع کتب بریل هم دیر انجام می‌شود و نداشتن برنامه‌نویس خط بریل هم از مسائلی است که در صورت رفع شدن آن می‌توان کیفیت آموزشی را بالا برد.
امیدی گفت: دانش‌آموزان باهوش و نابغه‌ای میان این افراد وجود دارند و ما شاهد ارتقای برخی از آنها تا کارشناسی ارشد و دکترا هم بوده‌ایم.
طاهره باقری معلم کلاس اول ابتدایی همچون سایر همکاران خود با عشق به کار تعلیم کودکان استثنایی مشغول است و از این کار لذت می‌برد.
وی نیز گفت: 3 سال است معلمی می‌کنم و چون این بچه‌ها را دوست دارم هرگز از کارم خسته نمی‌شوم و اگر این بچه‌ها یک حس ضعیف یا نقص دارند در عوض حس‌های دیگر آنها قوی است و هرچند گاهی ساعت‌ها یادگیری آنها طول می‌کشد اما خوب یاد می‌گیرند و اگر معلمان صبور باشند نتیجه کار رضایت‌بخش و ماندگار است.
باقری یادآورشد: وقتی این کودکان را به سینما و پارک می‌بریم مردم با تعجب و نگاهی دلسوزانه و توأم با ترحم برخورد می‌کنند که شایسته نیست و بچه‌ها را آزار می‌دهد که باید تغییر کند.
سراغ محمدرضا لطفی، رئیس اداره آموزش و پرورش استثنایی استان قزوین رفتیم که درحال بازدید از کلاس‌هاست و از وی درخصوص تعداد دانش‌آموزان پرسیدیم که گفت: در استان قزوین 27 مرکز استثنایی داریم که 7 مرکز اختلال یادگیری و بقیه استثنایی است و دانش‌آموز عادی هم داریم.
وی افزود: یک مدرسه تخصصی نابینایان بیاضیان و 3 مدرسه ویژه ناشنوایان داریم و مابقی مدارس دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی است.
رئیس اداره آموزش‌وپرورش استثنایی استان قزوین یادآور شد: درحال حاضر در مدارس استثنایی استان یک‌هزار و 100 دانش‌آموز تحصیل می‌کنند که 300 دانش‌آموز تلفیقی هستند و در مدارس عادی در گروه‌های نابینا، ناشنوا، جسمی و حرکتی درس می‌خوانند که در طول هفته 5 ساعت از معلمان رابط استفاده می‌کنیم که تخصص لازم را دارند و کمبود معلم در برخی رشته‌های فنی و حرفه‌ای از طریق معلمان عادی تأمین می‌شود.
این مسئول بیان کرد: در بخش توانبخشی کمبود نیرو داریم و در رشته‌های کاردرمانی، گفتاردرمانی و فیزیوتراپی هم کمبودهایی هست که باید جبران شود.
فوزیه بابایی، مدیرآموزشگاه نابینایان بیاضیان هم در این‌باره گفت: این مدرسه تنها آموزشگاه تخصصی ویژه نابینایان استان است که در سال 82 توسط خیر نیکوکار بیاضیان احداث شده که 40 دانش‌آموز در این مدرسه که مدرسه مرجع است، تحصیل می‌کنند که 45 نفر هم به صورت تلفیقی در خارج از این مرکز درس می‌خوانند.
وی افزود: در این مدرسه 6 کلاس درس داریم و 15 نفر آموزگار، کاردرمان، مشاور، گفتار درمان، مربی بهداشت، مسئول سایت و مسئول بریل در آن خدمت می‌کنند و دانش‌آموزان آموزشگاه نیز افراد نیمه‌بینا، نابینا و چند معلولی، کم‌توان ذهنی و ویژه هستند.
مدیر آموزشگاه استثنایی بیاضیان تصریح کرد: از نظر آموزشی کتاب‌های ما با مدارس عادی یکسان است اما به خط بریل تبدیل می‌شود و خوشبختانه این مدرسه دارای یک کتابخانه با 700 جلد کتاب، سالن ورزشی، آزمایشگاه، سایت کامپیوتر و تکنولوژی روز و یک کلاس هوشمند است و فضای خوبی برای تحصیل کودکان استثنایی ایجاد شده است.
بابایی یادآور شد: تمامی 40 دانش‌آموز این مدرسه در فعالیت‌های قرآنی مشارکت دارند و 12 نفر نیز از دانش‌آموزان تلفیقی در دانشگاه پذیرفته شده‌اند و در رشته‌های حقوق و مشاوره تحصیل می‌کنند و یک معلم نابینا نیز در این مرکز تدریس می‌کند.
وی نیز مشکلات این مدرسه را نداشتن دستگاه پرکینز به تعداد کافی، هزینه سرویس کودکان، آسفالت محوطه مدرسه و سالن ورزشی ذکر کرد و از مسئولان برای رفع آنها درخواست مساعدت کرد.
این مدیر مدرسه استثنایی تصریح کرد: همه معلمان انگیزه خدمت در این فضا را دارند و در مدت 15 سالی که با این کودکان کار کرده‌ام هرگز احساس خستگی نکردم زیرا این بچه‌ها دل‌های روشنی دارند و با چشم دل می‌بینند و معلولیت آنها محدودیت نیست و ما تلاش می‌کنیم استعداد این کودکان شکوفا شود و مردم آنها را بیشتر بشناسند و با آنها مانند بچه‌های عادی رفتار کنند.
گفت‌وگوهای خود را که با مسئولان و معلمان به اتمام می‌رسانیم با روحیه‌ای مضاعف که ناشی از دیدن ایثار و از خودگذشتگی، نجابت و خدمت صادقانه است باز می‌گردیم و ضمن شکرگزاری به پاس سلامتی که خداوند به بسیاری از ما ارزانی داشته به صبوری و ایثار معلمان احسنت می‌گوییم و برای این انسان‌های بزرگ آرزوی سلامتی و بهروزی کرده و توصیه می‌کنیم هم معلمان مدارس عادی و هم والدین و مردم حتما یک بار از این مدرسه دیدن کنند تا انسانیت و ایثار را ببینند و شاید با خود عهد کنند هم به این‌گونه مدارس کمک مالی کنند و هم با تغییر رفتار به کودکان استثنایی نیز به چشم تحسین نگاه کنند. یادمان نرود در استان و شهر ما هم کودکان استثنایی و هم معلولانی هستند که گاهی نیازمند دیدار با مردم هستند تا هم روحیه‌بخش باشند و هم روحیه بدهند و به زندگی امیدوارانه‌تر ادامه دهند؛ فراموش‌شان نکنیم.