مهدی حسنی دبیر سرویس عکس

شرجی، گرما و بوی بسیار نامطبوعی که معلوم نیست چه منبعی دارد از چند کیلومتر مانده به محل استقرار پناهجویان به استقبالمان می‌آید. با وجود تذکر همکارانم پنجره خودرو را باز نگه می‌دارم از ترس این‌که مبادا در صورت مواجهه ناگهانی با فضا تاب تحمل نداشته  باشم.
گروه‌های خیر از مردم بنگلادش خودجوش با هرچه در توان دارند برای کمک شتافته‌اند و آوارگان در صف و بدون صف سعی می‌کنند روزی خود و خانواده را به‌دست آورند. حین عکاسی با خودم زمزمه می‌کنم مرز انسانیت کجاست؟ شرایطی‌که این آوارگان در آن زندگی می‌کنند، انسانی است؟ در رفتاری که ارتش میانمار با مسلمانان روهینگیایی انجام می‌دهد انسانیت جایگاهی دارد؟