کیوان ساکت آهنگسازو نوازنده تار و سه تار
قلم به دست گرفته‌ام تا درباره تأثیر مراسم عاشورایی در موسیقی سنتی ایران بنویسم. موسیقی ایرانی در طول تاریخ پر فراز و نشیب این کهن بوم و بر، دشتخوش حوادث گوناگونی بوده است. گاه مورد بی مهری پادشاهان کم‌خرد و دانش اندک واقع شده و به کنج زیر زمین‌ها و انبارها پناه برده و گاه در فرصت‌هایی هر چند اندک هرگاه مجالی یافته است، آنچنان درخشیده که بزرگان و نام‌آورانی همچون بو علی سینا، عبدالقادر مراغه‌ای، صفی‌الدین ارموی، فارابی و ... را در دامان خود پرورده است.
ایرانیان این مردمان هنر دوست در طول تاریخ به انحای گوناگون خود از گنجینه‌های فرهنگی خود که همانا موسیقی و شعر است محافظت کرده‌اند. در برهه‌های مختلف تاریخی، نگهداری و پاسداشت از میراث فرهنگی این مردم صور گوناگون و متفاوتی داشته است. تا جایی که برای حفظ آواها و نواهای ایرانی که جزیی جدا نشدنی از فرهنگ و خلق و خوی مردم ایران و طرز تفکر و نگاه آنان به زندگی است، به طرزی هوشمندانه این نواها و آواها را در مراسم گرامیداشت یادواره شهدای کربلا ممزوج کرده و در طی قرون نه‌تنها بخش‌هایی از این موسیقی را از دستبرد حوادث و جور ایام محفوظ نگاه داشتند، بلکه عشق به خاندان امام حسین(ع)، موجب شد تا در طول زمان به غنای این نواها اضافه شود و حتی برخی از این آهنگ‌ها مانند راک عبدالله، نام شهیدی را به خود بگیرند که این نواها در آن نقش خوانده
می‌شده است.
بسیار بجا می‌دانم از یکی از این نادره هنرمندان به نام رحیم موذن‌زاده اردبیلی نام ببرم که اذان خوانده شده توسط او یکی از بهترین نمونه‌های آواز بیات ترک در گوشه روح‌الارواح است که بی‌اختیار هر شنونده‌ای را از خود بی‌خود می‌کند.