|  مهدی حسنی|

«داور» که می‌خندد تمام صورت پر چین‌اش جمع می‌شود. 46 ساله است، ترکمن با شکمی برآمده. می‌گوید چون پیر شده است به جز رانندگی کاری از دستش ساخته نیست اما از پشت فرمان خودروی در حال حرکت گله‌های شکار ( گله‌های بز و کل )را تشخیص می‌دهد که چشم مسلح  به سختی  آن را می‌بیند. دسته‌کلید خودروی داور به یک فشنگ متصل است بازمانده از دو واقعه متضاد. مرمی مانده در برف از تفنگ شکارچیان و پوکه یادگار دوران جنگ. این تعارض زندگی اوست که از دل واقعیت کوه‌ها و طبیعت بیرون می‌آید:‌«هر کسی زودتر ببیند،‌برنده است». محیط‌بان یا شکارچی، هر کدام «رد» دیگری را زودتر ببیند، پیروز نبرد است.