حسین جمشیدی| احسان حدادی با مدال‌هایی که در سال‌های اخیر برای دو و میدانی کشورمان به دست آورده، ثابت کرده که یک نابغه در ورزش ایران محسوب می‌شود و اتفاق جالب و خوشایند این است که تا سال‌های سال می‌تواند به افتخارآفرینی‌هایش ادامه دهد. قهرمان پرتاب دیسک کشورمان با مدال طلایی که در بازی‌های آسیایی اینچئون به دست آورد، در تاریخ این بازی‌ها سومین طلای خود را به دست آورد و حالا در اندیشه کسب مدال طلای المپیک 2016 است که تابه‌حال برای ایران در رشته دوومیدانی رقم نخورده است. در ذیل گفت‌وگوی «شهروند» را با احسان حدادی می‌خوانید:
* عادت داشتی در سال‌های اخیر بیشتر خارج از کشور باشی اما بعد از بازی‌های آسیایی به نظر می‌رسد استراحت می‌کنی؟
فعلا که ایران هستم تا زمانی که یک مربی برایم پیدا شود. فدراسیون درحال حاضر با یک مربی آلمانی مذاکره می‌کند و اگر انشاءالله به نتیجه برسد، او به ایران خواهد آمد و تا المپیک 2016 با من همراه خواهد بود. البته مثل همیشه نیمی از تمرینات من خارج از ایران است و اگر هر مربی با فدراسیون به توافق برسد باید در تمام دنیا با من باشد.
* برخلاف سال‌های اخیر که بیشتر از مسئولان به دلیل کمبود امکانات انتقاد می‌کردی، بعد از طلای اینچئون از همه تشکر کردی؟
زمانی که امکانات فراهم باشد، باید یک ورزشکار تشکر کند و زمانی هم که این امکانات فراهم نباشد، می‌تواند اعتراض کند. به نظرم تغییرات خوب و مثبتی در یک‌سال اخیر در رده مدیریتی ورزش رخ داده است. هم در کمیته ملی المپیک و هم در وزارت ورزش آدم‌هایی سرکار آمده‌اند که خودشان ورزشی بوده و هستند. در زمان مسابقه من در اینچئون نیز با این‌که وزیر ورزش خودش کشتی‌گیر بوده و به صورت همزمان مسابقه کشتی نیز در جریان بود، به همراه مسئولان کمیته به ورزشگاه دوومیدانی آمدند که ارزش زیادی برایم داشت. البته قبل از این نیز برای نخستین بار بود که گودرزی و‌هاشمی با حضور در کیش از اردوی یک ورزشکار به صورت اختصاصی بازدید کردند و تمام این مسائل در قهرمانی من
نقش داشت.
* شنیدیم که از کشورهای خارجی پیشنهاد تابعیت دریافت کردی؟
در یکی، دو سال اخیر بعد از مسابقاتی که در خارج از کشور شرکت می‌کردم، از بعضی از کشورهای اروپایی به من پیشنهاد شد که از این پس برای آنها مسابقه بدهم اما من قبول نکردم و درواقع یک دقیقه هم به این مسأله فکر نکردم که برای کشوری به غیر از ایران مسابقه بدهم. همیشه دیدید که بعد از کسب مدال نیز با پرچم ایران دور افتخار می‌زنم. البته در کل طبیعی است ورزشکاری که در المپیک مدال گرفته از این پیشنهادها دریافت کند اما من هیچ‌وقت حتی با کشورهای دیگر در بدترین شرایط مالی و امکاناتی مذاکره هم نکردم. البته باید رسیدگی شود تا من هم ناامید نشوم و مدال المپیکم را تکرار کنم.
* نکته‌ای که شاید تو را از بقیه دوومیدانی‌کاران متمایز کرده، اعتمادبه‌نفس بالایی است
که داری؟
من اعتمادبه‌نفسم بالاست و این را همه می‌دانند. دوومیدانی یکی از پرتماشاگرترین ورزش‌های دنیاست و وقتی می‌خواهی در بزرگترین ورزشگاه‌های دنیا مسابقه بدهی و بتوانی فشار صد‌هزار تماشاگر را تحمل کنی، قطعا این نیازمند یک اعتمادبه‌نفس بالاست. حالا اگر نیاز باشد، به بقیه ورزشکاران نیز یاد می‌دهم که اعتمادبه‌نفسشان را بالا ببرند.
* با وجود مدال طلای خودت و نقره لیلا رجبی نتایج سایر دوومیدانی‌کاران بسیار ضعیف بود؟
در دوومیدانی ایران به یک برنامه 4، 5ساله و حتی بیشتر نیاز داریم. اگر از همین الان برنامه‌ریزی را آغاز کنیم، شاید بتوانیم در المپیک 2020 نتیجه آن را مشاهده کنیم. البته دلیل اصلی کمتر مدال گرفتن دوومیدانی در این دوره بیشتر خود ورزشکاران بودند زیرا تمام دوومیدانی‌کاران یک‌سال اخیر را در اردو گذرانده‌اند و فدراسیون تمام امکانات را برای آنها فراهم کرده بود. حالا باید ریشه‌یابی شود که چرا این رشته فقط 2 مدال کسب کرده است.
* با آمادگی فعلی که داری فکر می‌کنی می‌توانی در المپیک پیش رو نقره ات را تبدیل به
طلا کنی؟
در رشته ما افرادی بودند که در 42، 43سالگی قهرمان جهان و المپیک شده‌اند. من به این زودی‌ها به فکر کنار رفتن از ورزش نیستم و هنوز می‌توانم در چند المپیک و در چند بازی آسیایی دیگر نیز حضور داشته باشم. انشاء الله اگر حمایت‌ها همین‌طور ادامه داشته باشد و مشکل خاصی پیش نیاید، برای المپیک 2016 قول مدال طلا می‌دهم و می‌توانم از حریفانم جلو بیفتم.
* هم نامت در بسکتبال یعنی حامد حدادی، در کسب مدال طلا ناکام بود و شنیدیم تو هم در سالن بسکتبال بسیار ناراحت بودی؟
بچه‌های بسکتبال برای حمایت از من به ورزشگاه آمده بودند و از آنها بسیار تشکر می‌کنم. من هم روز مسابقه فینال بسکتبال به سالن رفتم اما متاسف شدم که دست آنها از مدال طلایی که حقشان بود، کوتاه ماند. با حامد حدادی سال‌هاست که رفیق هستم و برای او خیلی ناراحت شدم.