شهروند| اگر به ریزش محبوبیت بازیکنان تیم‌ملی والیبال ایران توجه داشته باشیم، به خوبی مشخص می‌شود که تیم‌ملی والیبال ایران در مسیر سقوط قرار دارد. دوران تعریف و تمجید مردم از ستاره‌های رو به خاموشی والیبال هم تمام شده و امروز انتقاد از چهره‌هایی چون سعید معروف، سیدمحمود موسوی و حتی کولاکوویچ سرمربی تیم‌ملی که توانایی مقابله با بازیکن سالاری را از خود نشان نداده، به اوج خود رسیده است. امروز مردم نشانه‌های نگران‌کننده‌ای از تیم‌ملی والیبال دریافت می‌کنند و دیوار بی‌اعتمادی بین آنها و بازیکنان درحال بلندشدن است.
باندبازی و بازیکن‌سالاری
درحوزه والیبال ملی ایران، سال‌های سال است درباره باندبازی و بازیکن سالاری در تیم‌ملی حرف زده می‌شود. واکنش ملی‌پوشان و مسئولان فدراسیون در تکذیب این اخبار و برداشت‌ها هم هیچ‌وقت باعث نشد کلیدواژه‌های «باندبازی» و «بازیکن‌سالاری» به فراموشی سپرده شوند. این حرف و حدیث‌ها بعد از پایان کار تیم‌ملی در مسابقات اخیر لیگ جهانی هم بیشتر از هر زمان دیگری بر سر زبان‌ها افتاده و بسیاری از منتقدان خواهان جوانگرایی و برخورد با بازیکنانی هستند که این جو ملتهب را در والیبال ملی ایران به وجود آورده‌اند.
واکنش دبیر فدراسیون
محمود افشاردوست دبیر فدراسیون والیبال به اوج‌گیری انتقادها درباره باندبازی و بازیکن‌سالاری در والیبال ایران واکنش نشان داده و گفته است: «ما سعی می‌کنیم از نظر همه منتقدان استفاده کنیم اما انتقادهایی که صورت می‌گیرد، باید همراه با راهکار باشد. درباره این‌که گفته می‌شود در تیم‌ملی باندبازی و بازیکن‌سالاری وجود دارد، من چنین چیزی را حس نکردم و نمی‌دانم چرا هرموقع که تیم‌ملی می‌بازد، صحبت از باندبازی و بازیکن‌سالاری می‌شود. خودم هم نمی‌دانم اصلا این مسائل در تیم‌ملی وجود دارد یا خیر.»
صدای کولاکوویچ هم درآمد
سرمربی تیم‌ملی در مدت زمان کوتاه حضور خود در ایران نشان داده که کاریزمای لازم برای برچیده‌شدن باندبازی و بازیکن‌سالاری در والیبال ایران را ندارد. به همین خاطر انتقادها از این مربی هم به اوج خود رسیده است. کولاکوویچ البته در حاشیه برگزاری لیگ جهانی در یک مصاحبه قابل تأمل درباره فرهنگ حرفه‌ای بازیکنان ایرانی گفته بود: «بازیکنان تیم‌های ملی بزرگ والیبال در لیگ‌های معتبر درحال بازی هستند و انگیزه و توانایی خود را بالاتر می‌برند. ایرانی‌ها که البته مقصر هم خودشان هستند، چنین طرز تفکری ندارند. آنها ترجیح می‌دهند در همان کشور خودشان بمانند تا به‌طور مداوم با همان بازیکنان همیشگی که در کنار هم هستند، رقابت کنند. دلیلش‌اش هم این است که در ایران دو سه برابر تیم‌های اروپایی درآمد مادی دارند و در هیچ کجای دنیا چنین پولی به آنها داده نمی‌شود».