روزنامه شهروند کد خبر: 93778 تاریخ خبر: ۱۳۹۵ سه شنبه ۳ اسفند ابتذال كلمات 6 سال زمان زيادي است؟ شايد براي ما يا كساني كه يك زندگي معمول و به نسبت آرامي را مي گذرانند، اين زمان خيلي زياد نباشد؛ ولي براي مردمي كه درگير جنگ داخلي و بحران انساني و سياسي عميقي هستند و ناامني و بي دولتي آنها را در خود غرق كرده است، 6 سال كه سهل است، گذراندن يك روز هم سخت و جانكاه باشد. اينكه هيچ اميدي به بهبود وضع و آينده خود و خانواده خويش نداشته باشند و فاقد حداقلي از امنيت باشند، فشار شديدي را بر اعصاب و روان مردم وارد مي كند. قضيه از اين قرار است كه در پي اتفاقات بهار عربي در تونس و سپس مصر، اين جنبش به نظام استبدادي و فردي معمر قذافي در ليبي نيز گسترش يافت؛ كشوري بزرگ با جمعيتي كوچك و منابع نفتي و دلارهاي نفتي فراوان در جنوب درياي مديترانه و نزديك به سواحل جنوبي اروپا. با توجه به بدنامي قذافي اين حركت خيلي زود با استقبال جهاني مواجه شد. هر چند رسانه هاي غربي و دولت هاي غربي نيز آتش بيار اين معركه شدند. عليه ليبي قطعنامه صادر كردند، كم كم هواپيماهاي خود را وارد درگيري ها كردند و تا توانستند قدرت نظامي ليبي و نيز زيرساخت هاي آن را نابود كردند و در اين ميان معمر قذافي به طرز عجيبي زنده ماند تا اين دوران جنگ برای تخريب ليبي طولاني تر شود. اين وضع ماه ها ادامه يافت و نه فقط زيرساخت هاي كشور ليبي نابود شد، بلكه مهم تر از آن فرصت لازمی پيش آمد تا گروه هاي قبيله اي و تروريستي شكل بگيرند و هر كدام با اسلحه و مهمات و سلاح هاي پيشرفته به يك دولت محلي تبديل شوند و ليبي را با بحراني مواجه كنند كه وجود معمر قذافي براي ليبي در برابر اين بحران چيز مهمي محسوب نمي شد. هنگامي كه اين فرآيند تكميل شد و قذافي نيز كه زنده دستگير شده بود به دست برخي نيروها به قتل رسيد تا مبادا اطلاعات او عليه حاميان غربي اش استفاده شود، نيروهاي غربي به يك باره كنار كشيدند و در حالي كه وضع پول هاي توقيف شده ليبي و خانواده قذافي در ابهام بود، مردم ليبي را به امان خدا! رها كردند تا خودشان مسائل خود را حل كنند. مردمي كه ديگر نه يك ملت كه به بيش از چند صد قبيله و طايفه ريز و درشت با گروه مسلح خود تبدیل شده بودند. گزارش هايي كه از ليبي مي رسد، حكايت كننده وضعيت وخيم اين كشور است. برخي از تحليلگران از اين كشور به نام <<سومالي جديد>> نام برده اند. غربي ها نيز پس از رسيدن به اهداف خود عملاً خود را كنار كشيده اند و اصولا حتي اگر بخواهند هم در این مرحله كار چنداني نمي توانند انجام دهند. ليبي تبديل به يك زمین مناسب براي كشت و تكثير و توليد ويروس تروريسم شده است. بسياري از مردم آنجا كه دست شان به دهان شان مي رسيد، ليبي را ترك كرده اند. دیگران نیز يا عازم برخي از كشورهاي همسايه مثل تونس و مصر شده اند يا به صورت پناهنده در روي امواج دريا سرگردان هستند تا اگر بخت يار آنان باشد و آب هاي مديترانه آنان را نبلعد، پا به خاك اروپا بگذارند و بدبختي ديگري را آغاز كنند. تاكنون تمامي طرح هاي صلح به شكست انجاميده است؛ علت نيز روشن است، رسيدن به صلح و توافق در ميان صدها گروه مسلح از طريق گفت وگو عملاً ممكن نيست؛ زيرا هر صلحي نافي منافع بسياري از اين گروه هاست، بنابراين غيرطبيعي نيست كه زير بار صلح نروند. سراب دموكراسي از همان 6 سال پيش شناخته شده بود. مردمي كه چهل سال به دست يك سرهنگ رواني حكومت شوند، نمي توانند در غياب یک حاکم مقتدر به تفاهم برسند، چه رسد به اينكه اين مردم قبيله قبيله نيز باشند و هر قبيله اي نيز سلاح و مهمات و ارتش خاص خود را داشته باشد و از همه بدتر اينكه 6 سال با يكديگر جنگيده باشند و رودخانه اي از خون و كينه و نفرت ميان آنان جاري شده باشد. در اين صورت اميدي نمي توان داشت كه اين مردم بتوانند روي آرامش و رفاه و توافق را ببينند. در كشوري كه تبديل به يك بازار بزرگ براي معاملات خلاف و قاچاق انسان و اسلحه و... شده است، باندهايي وجود دارند كه مانع از شکل گیری هرگونه توافق مفيدي به نفع ثبات و آرامش خواهند شد. همه اينها يك طرف، همين كه عده اي شروع اتفاقات در ليبي را به نام <<انقلاب 17 فوريه>> مي شناسند، يا معرفي مي كنند که اکنون در سالگرد آن هستیم، چيزي جز به ابتذال كشيدن كلمات و مفاهيم نيست. انقلاب مفهومي عميق و تاريخي است. فارغ از اينكه هر انقلابي مي تواند عوارض خاص سياسي خود را داشته باشد، ولي در هر حال انقلاب زايشي از درون ملت در پاسخ به راه هاي بسته شده پيش روي آن است و به طور قطع وقوع آن مي بايد همراه با دستاوردهاي مهمي در عرصه سياست و تاريخ اجتماعي و سياسي يك ملت باشد. اطلاق كلمه انقلاب براي حوادث ليبي، سوريه، يمن و حتي مصر با واقعيت مفهومي اين كلمه بي ارتباط است و ظلم به كلمات محسوب مي شود.