روزنامه شهروند کد خبر: 91639 تاریخ خبر: ۱۳۹۵ پنج شنبه ۲۱ بهمن بزرگِ علوی! صادق رضازاده| پدرش از مشروطه خواهان بود. مجتبی آقابزرگ که همه او را آقابزرگ صدا می زدند، 3 سال بیشتر نداشت که پدرش، سیدابوالحسن به خانه آمد و به خدیجه خانم گفت: <<انقلاب کردیم، پیروز شدیم. ما بردیم، پاقدم آقابزرگ برای مملکت خوب بود!>> از آن خانواده های اصیل سنتی بودند که سیدمحمد صراف پدربزرگش هم نماینده مجلس بود. مجتبی آخرین پسر آن ها بود و او با مرتضی برادر بزرگش بیشتر دمخور و هم بازی بود. پدرش که بازرگانی هم می کرد، با آلمانی ها زیاد این ور و آن ور می رفت، بعضی هایشان که ایران می آمدند به خانه سیدعلوی می رفتند و علوی هم زیاد به آلمان می رفت. آقابزرگ را هم با مرتضی فرستادند آلمان که درس بخوانند. دبیرستان شان را تمام کردند. اما سیدابوالحسن ورشکست شد. این ورشکستگی آنقدر برای او سنگین بود که تابِ ناراحتی را نیاورد و مدت ها افسرده شد تا آخر خودش را کشت. آقابزرگ دانشگاه می رفت که این اتفاق افتاد. برای او خیلی تلخ بود و ناراحت کننده. تاب نیاورد و وقتی درسش در دانشگاه مونیخ تمام شد، سریع به ایران برگشت. او دیگر هیچ علاقه ای به رفتن نداشت. غم رفتن پدر هنوز سنگینی می کرد. رفت و در شیراز به عنوان معلم استخدام شد. می خواست دور از هیاهو و جمعیت قرار داشته باشد. آقابزرگ ناآرام بود و قرار ماندن در یک جا را نداشت. مدام به شهرهای شمالی می رفت، بر می گشت شیراز و به تهران هم گاهی سر می زد. اما باید این سرگشتگی را پایان می داد. سنش داشت بیشتر می شد و باید یکجا را ثابت برای خودش انتخاب می کرد. این سرگردانی ها، بی قراری ها و ناآرامی بالاخره تمام شد. او این بار در هنرستان صنعتی تهران استخدام شد. مسیر سنگفرش را می رفت و آنجا هم با آلمانی ها گپ و گفت داشت. آقابزرگ می گفت: <<زندگانی من همیشه طوری بود که از حوادث روز متاثر شده ام و کوشش نهایی من این بود که حوادث را تا آن جا که عقلم قدر می داد و فهمم می رسید و تا آن جا که شهامت داشته ام روی کاغذ بیاورم.>> همان موقع ها داستان و قصه برای جاهای مختلف می نوشت و نوشتن را خیلی جدی شروع کرده بود. روزی در خانه دوستش آقای فریور بود که کتابی را از سر تفنن از کتابخانه بر می دارد و تورق می کند. اسم کتاب <<پروین دختر ساسان>> بود. خواندش برای او جذابیت داشت. شروع می کند و از اول تا آخر آن را می خواند. کتاب را که تمام می کند، آن را در قفسه کتابخانه جا می دهد و از آقای فریور می پرسد: <<نویسنده این کتاب کیه؟>> آقای فریور در جوابش می گوید: <<جوان خوب و خوشمزه ای است، باید با او آشنا شوی>>. چند روز بعد آقا بزرگ و آقای فریور که در خیابان ناصریه قدم می زدند و داشتند به کتابخانه معرفت می رفتند تصادفاً صادق هدایت را می بینند و فریور می گوید: << این همان آقاست>>. دوستی اش با هدایت شروع می شود و بعد هم آقابزرگ با هدایت و فرزاد یک گروهی را تشکیل می دهند و دوستی شان بیشتر می شود. یک روز که نشسته بودند به حرف زدن درباره ادبیات زمانه شان و گروهی که به اسم سبعه تشکیل شده بود. فرزاد بی مقدمه گفت: <<ما خودمان هم گروهی هستیم برای خودمان، گروه ربعه>>. آقابزرگ گفت: <<بابا ربعه که معنا ندارد.>> فرزاد در پاسخ به او گفت: <<معنا ندارد ولی با سبعه قافیه دارد.>> 21 بهمن(1375) ، سالروز درگذشت بزرگ علوی، نویسنده و روزنامه نگار